Κάμερα στο αυτοκίνητο: Μεγάλος αδελφός ή ο τρόπος να βρίσκεις το δίκιο σου;

Η μόδα με τις dashcams ξεκίνησε στη Ρωσία και τις άλλες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, κυρίως για να καταγράφουν συμβάντα και να λειτουργούν ως μάρτυρες. Σε χώρες όπου η διαφθορά ήταν τεράστιο πρόβλημα, οι πολίτες ήθελαν μάρτυρα ακόμη και για τις συναλλαγές τους με την αστυνομία.

Ασχετα με το πόσο κοντά σε αυτή την περιγραφή είναι η κατάσταση στην Ελλάδα, έχουμε σίγουρα μια δυσκολία στον καθορισμό της υπαιτιότητας όταν υπάρχει τρακάρισμα. Ο ΚΟΚ είναι απολύτως μονολιθικός, δηλαδή δίνει υπαιτιότητα με βάση το ποιος βρίσκονταν που και πως κινούνταν, και όχι με βάση το ποιος έκανε λάθος. Αν είσαι από πίσω και κάποιος πέσει πάνω σου με όπισθεν, φταις μόνο και μόνο γιατί βρίσκεσαι στο πίσω όχημα. Αντε να αποδείξεις ότι σε χτύπησε ο άλλος. Ο ΚΟΚ δεν διακρίνει τι κάνουν οι άλλοι, αλλά ποιος βρίσκεται που. Αν ελέγξεις το στοπ, για παράδειγμα, μόνο από την πλευρά που επιτρέπεται η κίνηση, και πέσεις πάνω σε αυτοκίνητο που ερχόταν από την άλλη, παρότι απαγορεύεται, φταις. Γιατί είχες στοπ. Και τρέχα γύρευε.

Η dashcam φαίνεται πως διευκολύνει εκτός από τους οδηγούς και τις ασφαλιστικές. Με ντοκουμέντα μπορούν να απαιτούν συνυπαιτιότητα, ενώ μπορούν πλέον να ζητούν τα «ρέστα» από το δήμο όταν υπάρχει έλλειψη ή κακή σήμανση, κάτι που η αστυνομία αρνείται να εξακριβώσει κατά την καταγραφή ατυχήματος.

Τι λέτε λοιπόν; Μήπως το 2015 είναι η χρονιά που και εσείς θα βάλετε μια κάμερα για μόνιμο μάρτυρα; Ή μήπως αντί για μάρτυρα την βλέπετε για ρουφιάνο; Τι άποψη έχετε;