Πειράζει να μην είναι η «καψούρα» σου;

Πρόβλημα για δυνατούς λύτες: Ψάχνεις για αυτοκίνητο. Έχεις στο νου σου το μοντέλο που σου αρέσει, όμως η τιμή, με τον εξοπλισμό και τα χαρακτηριστικά που σου αρέσουν, δεν σου βγαίνει. Και πας παραδίπλα. Το αυτοκίνητο που σου δίνουν εδώ έχει ντίζελ κινητήρα, την ιπποδύναμη που θεωρείς απαραίτητη, δεν καίει, δεν πληρώνει τέλη, έχει ηλεκτρικά τα πάντα, γυάλινη οροφή, ακόμη και δερμάτινα που τα λαχταράς, και χωράει παιδιά-σκυλιά και πεθερά. 

 

Αλλά δεν είναι το αυτοκίνητο που θες. Ή μήπως είναι; Γιατί τι είναι το αυτοκίνητο που θες; Δεν είναι αυτό που σου παρέχει αυτό που σου αρέσει να έχεις στη διάθεσή σου. Όταν όλες οι λεπτομέρειες πέφτουν σαν τουβλάκια τέτρις στη σωστή θέση, πως μπορεί να μην είσαι ευχαριστημένος; Το δίλημμα αυτό δεν είναι τυχαίο. Και δεν είναι γιατί η έρευνα αγοράς αυτοκινήτου δεν ξεκινάει με τη λογική του «τι μου αρέσει σε ένα αυτοκίνητο» αλλά «ποιο αυτοκίνητο μου αρέσει».

 

Και σαφώς το σχήμα, το ντιζάιν, η μάρκα, η εικόνα, όλα μετράνε. Όμως έτσι ξεκινάς να διαλέξεις ένα αυτοκίνητο που θα προκύψει από μια σειρά συμβιβασμών. Εφόσον έχεις την καψούρα με το συγκεκριμένο, δεν πειράζει που δεν θα έχει ηλεκτρικά παράθυρα πίσω. Που οι καθρέπτες δεν είναι θερμαινόμενοι, ή που δεν κλειδώνουν οι πόρτες μόνες τους όταν κινείσαι. Το σύστημα start/stop που σβήνει το μοτέρ στο φανάρι και σε γλιτώνει καύσιμο είναι στο πιο ακριβό μοντέλο, ενώ αυτό που μπορείς να αγοράσεις εσύ έχει και την πιο αδύναμη έκδοση του κινητήρα που θα ήθελες. Και κόβεις μέχρι να δεις πόσο θα φτάσει η τιμή, μήπως το πάρεις.

 

Αντίθετα όμως, όταν ξεκινάς με το τι θες από ένα αυτοκίνητο το πράγμα είναι αλλιώς. Πας με άλλον αέρα, και άλλες απαιτήσεις. Η απόφαση λαμβάνεται με μία σειρά από χι που βάζεις σε κουτάκια όχι που σβήνεις γιατί δεν μπορείς να πάρεις. Έχει γυάλινη οροφή, έχει πολλά χρόνια εγγύηση, έχει 0-100 τόσο και τελική άλλο τόσο; Καίει 6 λίτρα τα εκατό στην πόλη; Χωράει τα πάντα, έχει δερμάτινα καθίσματα και αυτόματο κιβώτιο; Αν τα έχει όλα, γιατί πρέπει να κοιτάξεις αλλού;