Τέλος ζωής ενός μοντέλου: η καλύτερη ευκαιρία ή λόγος για αποφυγή;

Γιατί λοιπόν υπάρχουν αρκετοί που αντί να αρπάξουν την ευκαιρία, αλλάζουν πεζοδρόμιο όταν ακούνε πως έρχεται νέα γενιά; Χάνει κάτι το προηγούμενο όταν βγει νέο; Τι; 

Το ότι τα αυτοκίνητα που πωλούνται για «ξεστοκάρισμα» στο τέλος ζωής ενός μοντέλου είναι η απόλυτη ευκαιρία, είναι γεγονός. Έχουν σίγουρα την καλύτερη τιμή, είναι συνήθως φορτωμένα εξοπλισμό σε πλούσιες εκδόσεις που λανσαρίστηκαν το τελευταίο διάστημα ώστε να τονώσουν το (πεσμένο) ενδιαφέρον, και το σημαντικότερο, κουβαλάνε το μεγαλύτερο ποσοστό της τεχνολογίας που θα «φοράει» και η επόμενη γενιά.

Βλέπεις οι κατασκευαστές για να κρατήσουν το ενδιαφέρον ζωντανό σε όλη τη διάρκεια της ζωής ενός μοντέλου, αλλάζουν το σχήμα (γενιά) εκ περιτροπής με τους κινητήρες. Τα νέα μοτέρ συνήθως λανσάρονται στο ενδιάμεσο facelift, που σημαίνει πως και να περιμένεις τη νέα γενιά, πάλι το ίδιο μοτέρ θα πάρεις, ή αν το δεις αλλιώς, το μοτέρ το αγοράζεις και τώρα σε τιμή ευκαιρίας και όχι «φουσκωμένο» λόγο «νεότητας».

Εντάξει, είναι πιθανό λόγω του ότι πρόκειται για στοκ να μην βρεις ακριβώς αυτό που θέλεις σε χρώμα ή ιδιαίτερο εξοπλισμό (ηλιοροφή), αλλά θα είναι κατά τα άλλα «τίγκα». Ακριβώς το αντίθετο δηλαδή με τη νέα γενιά που θα βγει σε τιμή καταλόγου ακατέβατη και με απολύτως βασικό εξοπλισμό, ενώ για αρχή θα περιμένεις και αρκετό καιρό για την ειδική παραγγελία, αφού πρώτα πρέπει να καλυφθεί η ζήτηση και μετά οι ιδιαίτερες απαιτήσεις.

Αν πάλι ο λόγος που σε κρατάει είναι η μεταπωλητική αξία, προσαρμόσου. Τα αυτοκίνητα σήμερα χάνουν τα μισά τους λεφτά σύντομα και αυτό που μετράει είναι η «καλύτερη» αγορά σε δεύτερο χέρι. Αν δύο αυτοκίνητα τα χωρίζουν μερικοί μήνες και μία γενιά, θα πουλήσουν στην ίδια περίπου τιμή, ενώ θα έχουν αγοραστεί σε πολύ διαφορετική. Αξίζει;

Τι λέτε; Πως βλέπετε τα αυτοκίνητα που πλησιάζουν στο τέλος ζωής τους; Είναι η απόλυτη ευκαιρία, ή λόγος προς αποφυγή; Γιατί; Επιμένετε ακόμη στη θεωρία της μεταπώλησης;