Non-Paper

Είναι λοιπόν περίεργο που πολλές αυτοκινητοβιομηχανίες αύξησαν τον κύκλο παραγωγής νέων μοντέλων; Μέχρι και μερικά χρόνια πριν, ξέραμε πως στα τρία χρόνια θα είχαμε φρεσκάρισμα, φέισλιφτ δηλαδή, και κάθε έξι ολοκαίνουργια γενιά. Αυτό δεν γίνεται πια. Ο μεγάλος κύκλος πέρασε στα 10-12 χρόνια, με κάθε 5 ή έξι μία ανασχεδίαση και κάθε τρία ένα φρεσκάρισμα.
Αυτή η ανασχεδίαση δεν είναι μικρή υπόθεση. Μιλάμε για ριζικές αλλαγές. Αυτό που μένει το ίδιο είναι το βασικό πάτωμα, τα σημεία φόρτωσης του σασί στην γραμμή παραγωγής (για να μην χρειαστεί να αλλάξει) και τα βασικά στοιχεία του αμαξώματος, όπως η πίσω κολώνα και η οροφή, που συνήθως μένουν ίδια για οικονομία στην στατική μελέτη του αυτοκινήτου.

Από κει και πέρα, ειδικά τώρα πια με τις τόσο εξελιγμένες πλατφόρμες αλλάζουν πολλά, από τις βάσεις των αναρτήσεων μέχρι και το σημείο τοποθέτησης του κινητήρα. Στο φέισλιφτ οι διαφορές είναι πιο μικρές, κυρίως αισθητικές παρεμβάσεις και κάνα-δύο νέα μοτέρ οι εκδόσεις αυτών.

Σήμερα πολλά μοντέλα νέας γενιάς ανήκουν πραγματικά στον ενδιάμεσο κύκλο της εκ βάθρων αλλαγής πάνω στο ίδιο πάτωμα. Πειράζει; Πρέπει σώνει και καλά, ενώ υπάρχει ένα πολύ καλό υπόβαθρο, να αλλάζει συχνά μόνο και μόνο για να λέμε ότι είναι ολοκαίνουργιο; Ειδικά όταν όλα τα άλλα είναι; Πρέπει να αλλάζουν δηλαδή και τα ρομπότ στο εργοστάσιο για να είμαστε ικανοποιημένοι; Τι λέτε;