Non-Paper

Και πάνω που το αυτοκίνητο πέρασε τα δέκα χρόνια και το κοντέρ σπρώχνει να πιάσει τις 200.000 χιλιόμετρα, η απόφαση πάρθηκε να παραμείνει για λίγο ακόμη. Πόσο λίγο δεν ξέρει κανείς, όμως τώρα που το αυτοκίνητο βρίσκεται στο δεύτερο μισό της ζωής του, μήπως είναι ώρα για περισσότερη προσοχή.

Κι όμως, αντί να προσέχουμε περισσότερο το όχι και τόσο καινούργιο αυτοκίνητό μας, το προσέχουμε λιγότερο. Φαίνεται πως ο έρωτας τελικά κοιτάζει τα χρόνια και αφού περάσει, το αυτοκίνητό μας πάει σε μόνιμη τιμωρία κακής συντήρησης και αμέλειας. Γιατί;

Ένα αυτοκίνητο που έχουμε τόσα χρόνια, του οποίου γνωρίζουμε την παραμικρή λεπτομέρεια ή και τα τερτίπια του, και που σκοπεύουμε να μας βγάλει ασπροπρόσωπους για αρκετό καιρό ακόμη, δεν πρέπει να το προσέξουμε περισσότερο; Δεν πρέπει τώρα να περάσει την φάση της καλύτερης δυνατής συντήρησης ώστε να είναι στα καλύτερά του; Να μην χαλάσει; Να μην μας μείνει και μας αφήσει στο δρόμο; 

Αφού δεν το πουλάτε εσείς, καλό θα είναι να μη σας πουλήσει κι εκείνο. Όμως ξαφνικά, επειδή πάλιωσε, θεωρείτε πως δεν πειράζει, πως δεν χαλάει, πως είναι μια χαρά.

Τελικά μήπως κάνετε ακριβώς το αντίθετο από αυτό που έπρεπε; Μήπως τα παλιότερα αυτοκίνητα πρέπει να τα προσέχετε περισσότερο, με πιο συχνά σέρβις, με πιο καλή συντήρηση; Εσείς τι κάνετε; Τα φροντίζετε περισσότερο ή τα παρατάτε στην τύχη τους;