Μπρος στα γκάζια τι είναι ο πόνος;

Ο «σπορ» χαρακτήρας είναι κάτι που πουλάει. Κάτι που οι εταιρείες έχουν ανάγει σε τέχνη προσέλκυσης κοινού στις εκθέσεις. Όμως το «σπορ» στοιχίζει, αν όχι σε χρήμα, σίγουρα σε παραχωρήσεις που πρέπει να γίνουν σε άλλους τομείς ώστε το αυτοκίνητο να είναι «αθλητικό». Εσείς, τι χαρίζετε για χάρη του σπορ;

Αν σου άρεσε: Κοινοποίησέ το »

Σήμερα φυσικά το ζουμί είναι η κατανάλωση. Το «σπορ» απαιτεί και γκάζι, και το γκάζι απαιτεί βενζίνη. Από την άλλη το ότι προτιμάει κανείς ένα δυνατό αυτοκίνητο δε σημαίνει πως θα το πηγαίνει και «σανίδα» συνέχεια, άρα το θέμα της κατανάλωσης είναι σχετικό.

Το «σπορ» όμως κοστίζει και στην αγορά. Aλλο έχει μία απλή, έστω γρήγορη έκδοση, και άλλο η κορυφαία με τον σούπερ κινητήρα, τα τεράστια φρένα, τις σπορ αναρτήσεις και το υπερ-μπάκετ σαλόνι. Σαν κορυφαία έκδοση έχει συχνά και «κορυφαία» τιμή.

Ακόμη και έτσι όμως, μπορεί κανείς να πει ότι το αντέχει. Το ερώτημα όμως είναι, αντέχει όλες τις παραχωρήσεις που απαιτεί ένα σπορ αυτοκίνητο στην καθημερινή χρήση; Για να τα δούμε από την αρχή.

Πρώτα η μικρή απόσταση από το έδαφος. Μπορεί να δείχνει ωραίο και να έχει χαμηλό κέντρο βάρους, όμως αυτό σημαίνει ότι σε κάθε λακκούβα ή σαμαράκι πρέπει να σταματάς, να περνάς λοξά και να το κάνεις ολόκληρο θέμα. Μετά είναι η ρύθμιση της ανάρτησης. Θεόσφιχτη, σχεδόν ανύπαρκτη στην απορρόφηση των ανωμαλιών, είναι φτιαγμένη για να κάνει το αυτοκίνητο να στρίβει, αγνοεί όμως τα «μαλακά» του οδηγού και των επιβατών όλες τις άλλες ώρες.

Οι τεράστιες ζάντες επίσης μειώνουν την άνεση, αφού το λάστιχο έχει αναγκαστικά τόσο χαμηλό προφίλ που ότι περνάει από κάτω του, το διαβάζει κατευθείαν η ζάντα και το μεταφέρει «πάνω».

Και ύστερα είναι ο ήχος. Αν και τα εργοστασιακά μοντέλα δεν έχουν βουητό λόγω κανονισμών, με το πρώτο «πείραγμα» η εξάτμιση αποκτά ένα χαρακτηριστικό θόρυβο που συνοδεύει παντού σα σκιά κάθε μετακίνηση. Μπορεί στον «κόφτη» να ακούγεται σαν «ποίημα», στο φανάρι, στο ρελαντί, ή στο ταξίδι σε σταθερές στροφές είναι σκέτος πονοκέφαλος.

Μπορεί τελικά όλες αυτές οι ραθυμίες ενός σπορ μοντέλου να έχουν μια πολύ καλή εξήγηση ως προς τη χρησιμότητά τους στη σπορ οδήγηση και στην ανάδειξη του χαρακτήρα του αυτοκινήτου. Κάθε πότε όμως καλείτε αυτός ο χαρακτήρας στην επιφάνεια; Κάθε πότε καθίσταται η ανάγκη για όλα αυτά τα σκληροπυρηνικά να τεθούν σε εφαρμογή και να λειτουργήσουν όπως αρμόζει; Και κάθε πότε, από την άλλη, ενοχλούν, κουράζουν και απλά φορτώνουν τον οδηγό και τους επιβάτες που θέλουν να πάνε για ακόμη μία φορά από το άλφα στο βήτα;

Εσείς χαραμίζετε την άνεσή σας για το «σπορ» του πράγματος; Πόσο συχνά κάνετε χρήση αυτών των «σπορ» χαρακτηριστικών; Και πόσο συχνά σας κουράζουν κάνοντας χρήση του αυτοκινήτου σας ως όχημα; Τελικά πόσο τα μετράτε και πόσο τα θέλετε;