Η λεπτομέρεια εδώ είναι το τι μας αρέσει. Γιατί μαθαίνουμε να μας αρέσει αυτό που μπορούμε να φτάσουμε. Κανείς δε λέει «θα ήθελα μία Ferrari αλλά αφού δεν μπορώ να την αγοράσω, θα διαλέξω ένα Fiat 500». Μπορεί να το πει αλλιώς: «Αυτό το κόκκινο φιατάκι έχει κάτι από Ferrari που μου αρέσει.» Φυσικά και πρόκειται για συμβιβασμό, όμως γίνεται σε ένα επίπεδο που δεν στενοχωρεί, ίσα ίσα ενθουσιάζει.
Όμως ακόμη και τότε μπαίνουν οι επόμενοι συμβιβασμοί. Πόσο καίει, πόσα τέλη έχει, τι ασφάλεια, και πόσο κάνει. Ειδικά όταν απέναντι στο μοντέλο που θέλουμε υπάρχει τόσο σκληρός ανταγωνισμός, αυτά τα ερωτήματα παίζουν ρόλο.
Και μετά είναι μια σειρά από άλλες σκέψεις. Μου αρέσει η μάρκα αυτή; Μου ταιριάζει το σηματάκι της; Η χώρα προέλευσής της ή η ιστορία της; Πιο λεπτά ζητήματα που όμως παίζουν ρόλο στο πως θα απαντηθούν τα πιο ουσιώδη. Είναι αυτά που λέμε «υποκειμενικά» γιατί έχουν να κάνουν με τον καθένα ξεχωριστά.
Και τελικά καταλήγουμε στην αγορά ενός αυτοκινήτου που χόρεψε ανάμεσα σε αυτές τις ισορροπίες και βγήκε το καλύτερο. Μας αρέσει όμως; Χαιρόμαστε να το οδηγούμε;
Εδώ υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων. Από τη μία αυτοί που θεωρούν πως το αυτοκίνητο είναι ένα άψυχο μέσο που μας μεταφέρει από το Α στο Β και όσο πιο οικονομικά, διακριτικά, αθόρυβα και με ασφάλεια το κάνει τόσο το καλύτερο. Εδώ μετράει μόνο η λογική. Αν τον ρωτήσεις όμως θα σου πει ότι του αρέσει το αυτοκίνητο που διάλεξε. Γιατί ακριβώς πετυχαίνει το συνδυασμό χαρακτηριστικών που θέλει από ένα αυτοκίνητο. Όσο «στεγνά» και αν το βλέπει ο ίδιος, είναι αυτό που του ταιριάζει.
Και μετά είναι αυτοί που θεωρούν πως η «λογική» επιλογή θα τους αρέσει με τον καιρό, καθώς ανακαλύπτουν τα προτερήματα που επέλεξαν. Είναι μια καταπίεση, ένας συμβιβασμός που πάει κόντρα στο συναίσθημα, και όσοι το κάνουν, αν και δύσκολα, θα παραδεχτούν πως το αυτοκίνητο που αγόρασαν, τελικά δεν τους αρέσει.
Στον αντίποδα φυσικά υπάρχουν και κάποιοι που επέλεξαν ακριβώς αυτό που τους αρέσει, αλλά στην πορεία «μάτωσαν» με την κατανάλωση, κατάλαβαν πως η ισχύς είναι γλυκιά αλλά δεν αξίζει τόσα χρήματα, ταλαιπωρήθηκαν με το μέγεθος ή με την κουκούλα του κάμπριο, κουράστηκαν να μπαινοβγαίνουν σκυφτοί και να λερώνονται ή να μην έχουν που να βάλουν μια σακούλα στο σούπερ μάρκετ. Διάλεξαν δηλαδή ένα αυτοκίνητο που μιλούσε στο συναίσθημα, δεν ταίριαζε όμως καθόλου με τον τρόπο ζωής τους και τις ανάγκες τους. Αυτοί δεν είναι πιο ευχαριστημένοι από τους άλλους επειδή έκαναν το «κομμάτι» τους, αλλά κατά βάθος, παραδέχονται ότι το αυτοκίνητό τους δεν τους αρέσει.
Εσείς ε ποια κατηγορία ανήκετε; Πως αγοράζετε αυτοκίνητο; Πόσους συμβιβασμούς κάνετε; Πόσο μιλάει η επιλογή στο συναίσθημα και πόσο στη λογική σας; Ποιες ερωτήσεις απαντάει καλύτερα το αυτοκίνητό σας, τις αντικειμενικές ή τις υποκειμενικές;
Και τελικά σας αρέσει το αυτοκίνητο που οδηγείτε; Θα το ξαναγοράζατε; Ήταν σωστή η επιλογή σας ή σας άφησε με μια πικρή γεύση στο στόμα και γιατί;
Ναι εκανα λαθος. To D4 εχει. Ομως σε αλλες αγορες υπαρχει και D2: www.youtube.com/watch?v=3CSQpt4O6f8 Εισαι απο τους τυχερους γιατι ο φιλος μου το αγορασε πριν 3 χρονια οταν την ειχαν οι Κινεζοι.
Λογικέ, πρώτον δεν υπάρχει XC60 D2. Αυτό το μοντέλο δε φόρεσε ποτέ αυτό τον κινητήρα. Δεύτερον, το XC60, όπως και το αυτοκίνητο που οδηγώ, σχεδιάστηκαν και εξελίχθηκαν πριν την εξαγορά της Volvo. Και, τρίτον, προσωπικά δεν έχω ούτε προβλήματα, ούτε μου μπάζει νερά ως τώρα.
Παν θα ηταν σωστη επιλογη αν ηταν την εκανες επι Volvo εποχης και οχι πριν λιγα χρονια που την αγορασαν οι Κινεζοι. Η αληθεια ειναι οτι λοξοκοιτουσα κι εγω το V40 οταν ενας φιλος που ειχε αγορασει το XC60 D2 μου ειχε πει τα καλυτερα αλλα στην πορεια που του εβγαζε πολλα προβληματα με το κορυφαιο να μπαζει νερα οταν εβρεχε (!), κοιταξα προς Ανατολας που εκει πολυ σπανια ακουγα προβληματα και δικαιωθηκα ευτυχως.
Λογικέ, αναφέρομαι σε Volvo.
Εγώ είμαι απόλυτα ικανοποιημένος, από την επιλογή του αυτοκινήτου, που κατάφερα να αγοράσω, ως μεταχειρισμένο, μετά από πολλά χρόνια, παρόλο που αναγκάζομαι να κάνω πολλούς συμβιβασμούς. Είναι η Maserati Ghibli II GT του 1996, της φωτογραφίας, που εκφράζει σχεδόν απόλυτα το όνειρο μιας ζωής. Έχει 2000 cc, ιπποδύναμη περίπου 300 ίππων, ροπή 38 kgm, τελική ταχύτητα γύρω στα 265 km/h, επιτάχυνση 5,7 δευτερόλεπτα το 0-100, πίσω κίνηση και είναι απόλυτα απολαυστικό στην οδήγηση. Οι συμβιβασμοί που πρέπει να κάνω είναι ότι δεν κάνει για καθημερινή χρήση, έχει πανάκριβα και δυσεύρετα ανταλλακτικά, κ.λ.π., αλλά έχω άλλα αυτοκίνητα, για καθημερινή χρήση. Όμως αναγκάστηκα να καταθέσω τις πινακίδες, λόγω κρίσης και τώρα το έχω στο γκαράζ και κάθεται.
Ποια μαρκα Παν;
Για μένα η επιλογή μίλησε και στο συναίσθημα και στη λογική. Επέλεξα αυτό ακριβώς που μου άρεσε και πετυχαίνει και το συνδυασμό χαρακτηριστικών που ήθελα να έχει ένα αυτοκίνητο. Θα πω ότι απαντά και τις υποκειμενικές και τις αντικειμενικές απαντήσεις. Από μάρκα της επιλογής μου, που μου αρέσει. Μικρομεσαίο hatchback κατηγορίας C, που μου αρέσει και με βολεύει, ταιριάζει στις επιθυμίες μου, καλύπτει τις ανάγκες μου και χρησιμοποιείται άνετα ως το δεύτερο αμάξι της οικογένειας. Ο όποιος συμβιβασμός έγινε στο βασικό κινητήρα και στη βασική έκδοση εξοπλισμού, με μόνο κάποια επιλεγμένα και μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού extra. Θα μπορούσε να είχε τον επόμενο επίπεδο ισχύος, δηλαδή ακριβώς τον ίδιο κινητήρα με 30 άλογα παραπάνω, και κάποια ανώτερη έκδοση εξοπλισμού μόνο. Συνολικά το αυτοκίνητο μου αρέσει πολύ, το θεωρώ σωστή επιλογή και θα το ξαναγόραζα.