H Παγκόσμια οικονομική κρίση οδήγησε την πλειονότητα της νέας γενιάς να μην έχει επαφή με σπορ αυτοκίνητα αφού οι περισσότεροι έχουν στην κατοχή τους αυτοκίνητα με μεγάλους χώρους και πρακτικά. Έτσι δεν έχουν αισθανθεί τη γοητεία της σπορ οδήγησης ενός πραγματικού σπορ αυτοκινήτου με αποτέλεσμα να μη τους γεννηθεί και η επιθυμία να οδηγήσουν σπορ αυτοκίνητα.
Το ενδιαφέρον τους και τα όνειρά τους έχουν προσαρμοστεί σε πιο προσιτά προϊόντα όπως είναι τα κινητά, οι υπολογιστές και το ηλεκτρονικό gaming. To αυτοκίνητο πλέον αντιμετωπίζεται από την πλειονότητα των νέων μόνο ως ιδιωτικό μέσο μετακίνησης. Πιο πολύ ενδιαφέρει ο ηλεκτρονικός εξοπλισμός και η συμβατότητα ηλεκτρονικών συσκευών, μετά η άνεση και οι χώροι. Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις, αλλά δυστυχώς όλο και πιο λίγοι. Γι αυτό και οι εταιρείες προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα.
Δυστυχώς αυτό συμβαίνει σήμερα, αν και υπάρχουν ακόμη πολλοί που βελτιώνουν συνηθισμένα αυτοκίνητα και τα κάνουν γρήγορα, ως πολύ γρήγορα, ως μια λύση πιό οικονομική, αν και όχι πάντα. Όμως η λύση της βελτίωσης έχει και κάποια πλεονεκτήματα, όπως ότι χαίρεσαι τις συνεχείς αλλαγές στο αυτοκίνητο, έτσι ώστε κάθε φορά που βελτιώνεις κάτι, να αισθάνεσαι ότι αλλάζεις αυτοκίνητο, ή οδηγείς κάτι καλύτερο από πριν. Όσο αφορά την άποψη ότι καθώς μεγαλώνουμε αρχίζουμε να χάνουμε το ενδιαφέρον μας για τα γρήγορα αυτοκίνητα, αυτό νομίζω ότι έχει δεν αφορά εκείνους, που έχουν πάθος με το γρήγορο σπορ αυτοκίνητο. Εγώ π.χ. δεν έχω χάσει ούτε χιλιοστό από το πάθος για το αυτοκίνητο και ας έχω φθάσει τα 69 μου χρόνια σήμερα. Οδηγώ όπως όταν ήμουν 20 χρονών και αγαπώ το γρήγορο αυτοκίνητο, όσο τίποτε άλλο στον κόσμο.
Η απάντηση σε όλα όσα μας λείπουν η δεν μας λείπουν, στην Ελλάδα του σήμερα είναι μία: ΚΡΊΣΗ-ΜΝΗΜΌΝΙΑ-ΑΝΕΡΓΊΑ-ΦΤΏΧΕΙΑ. Οπότε η σπορ κατηγορία δεν μας λείπει γιατί μας λείπουν τα λεφτά.
...ότι λέει ο κύριος Jimmys... συν του ότι οι παλιοί ηλικιακά μεγαλώνουμε και οι περισσότεροι δεν επιθυμούμε πλέον τα πραγματικά sport οχήματα, όμως καθείς κάτι άλλο... βέβαια αντιστεκόμαστε κάποιοι, μέχρι το τελευταίο καμπανάκι... όμως όλο και μειωνόμαστε...
H Παγκόσμια οικονομική κρίση οδήγησε την πλειονότητα της νέας γενιάς να μην έχει επαφή με σπορ αυτοκίνητα αφού οι περισσότεροι έχουν στην κατοχή τους αυτοκίνητα με μεγάλους χώρους και πρακτικά. Έτσι δεν έχουν αισθανθεί τη γοητεία της σπορ οδήγησης ενός πραγματικού σπορ αυτοκινήτου με αποτέλεσμα να μη τους γεννηθεί και η επιθυμία να οδηγήσουν σπορ αυτοκίνητα. Το ενδιαφέρον τους και τα όνειρά τους έχουν προσαρμοστεί σε πιο προσιτά προϊόντα όπως είναι τα κινητά, οι υπολογιστές και το ηλεκτρονικό gaming. To αυτοκίνητο πλέον αντιμετωπίζεται από την πλειονότητα των νέων μόνο ως ιδιωτικό μέσο μετακίνησης. Πιο πολύ ενδιαφέρει ο ηλεκτρονικός εξοπλισμός και η συμβατότητα ηλεκτρονικών συσκευών, μετά η άνεση και οι χώροι. Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις, αλλά δυστυχώς όλο και πιο λίγοι. Γι αυτό και οι εταιρείες προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα.
Δυστυχώς αυτό συμβαίνει σήμερα, αν και υπάρχουν ακόμη πολλοί που βελτιώνουν συνηθισμένα αυτοκίνητα και τα κάνουν γρήγορα, ως πολύ γρήγορα, ως μια λύση πιό οικονομική, αν και όχι πάντα. Όμως η λύση της βελτίωσης έχει και κάποια πλεονεκτήματα, όπως ότι χαίρεσαι τις συνεχείς αλλαγές στο αυτοκίνητο, έτσι ώστε κάθε φορά που βελτιώνεις κάτι, να αισθάνεσαι ότι αλλάζεις αυτοκίνητο, ή οδηγείς κάτι καλύτερο από πριν. Όσο αφορά την άποψη ότι καθώς μεγαλώνουμε αρχίζουμε να χάνουμε το ενδιαφέρον μας για τα γρήγορα αυτοκίνητα, αυτό νομίζω ότι έχει δεν αφορά εκείνους, που έχουν πάθος με το γρήγορο σπορ αυτοκίνητο. Εγώ π.χ. δεν έχω χάσει ούτε χιλιοστό από το πάθος για το αυτοκίνητο και ας έχω φθάσει τα 69 μου χρόνια σήμερα. Οδηγώ όπως όταν ήμουν 20 χρονών και αγαπώ το γρήγορο αυτοκίνητο, όσο τίποτε άλλο στον κόσμο.
Η απάντηση σε όλα όσα μας λείπουν η δεν μας λείπουν, στην Ελλάδα του σήμερα είναι μία: ΚΡΊΣΗ-ΜΝΗΜΌΝΙΑ-ΑΝΕΡΓΊΑ-ΦΤΏΧΕΙΑ. Οπότε η σπορ κατηγορία δεν μας λείπει γιατί μας λείπουν τα λεφτά.
...ότι λέει ο κύριος Jimmys... συν του ότι οι παλιοί ηλικιακά μεγαλώνουμε και οι περισσότεροι δεν επιθυμούμε πλέον τα πραγματικά sport οχήματα, όμως καθείς κάτι άλλο... βέβαια αντιστεκόμαστε κάποιοι, μέχρι το τελευταίο καμπανάκι... όμως όλο και μειωνόμαστε...