Για ποιο λόγο όσοι ψάχνουν καινούριο αμάξι απαιτούν να έχει το ίδιο μέγεθος με το προηγούμενο; Μήπως πια αυτή η εμμονή δεν έχει καμία ουσία; Εσείς τι λέτε;
Πρόκειται για έναν από τους σημαντικότερους λόγους που οι οδηγοί «παντρεύονται» τα αυτοκίνητά τους. Με το ζωνάρι σφιχτό, δεν βγαίνει ο προϋπολογισμός για νέο αυτοκίνητο ίδιας κατηγορίας με το παλιό. Και πιο κάτω δεν πάνε.
Το πρόβλημα είναι ότι αν είχες αγοράσει ένα μεσαίο οικογενειακό, όπως πολλοί έκαναν πριν δέκα-δεκαπέντε χρόνια, με τους χώρους του, τα άλογά του, τις επιδόσεις του αλλά και τα κυβικά και την κατανάλωσή του, σήμερα για να πάρεις κάτι αντίστοιχο σε αυτούς τους τομείς (αν και όχι σε κυβικά και κατανάλωση), θες ένα σωρό λεφτά. Που δεν υπάρχουν.
Μήπως να πας ένα κλικ πιο κάτω; Μήπως από ένα παλιό μεσαίο να πας σε ένα νέο μικρομεσαίο; Ή από ένα παλιό μικρομεσαίο σε ένα καινούργιο μικρό;
Εδώ έρχεται η λογική του «ολόκληρου» αυτοκινήτου. Για να δούμε όμως τι ισχύει και τι όχι. Από πλευράς χώρων, αναλόγως τι είχες πριν και τι θα πάρεις τώρα, το πράγμα εξαρτάται. Γιατί είναι πολλά πλέον τα μικρομεσαία που έχουν ξεπεράσει σε χώρους (ειδικά για τους επιβάτες) πολλά μεσαία δεκαετίας.
Συνέχεια του άρθρου >>>
Μια κατηγορία πιο κάτω το θέμα των χώρων είναι ακόμη πιο έντονο. Ένα σημερινό μικρό είναι εξίσου ευρύχωρο με ένα μικρομεσαίο δέκα ετών. Ακόμη και αυτά που δεν είναι στα τέσσερα μέτρα, είναι πιο ευρύχωρα.
Από κει και πέρα το πράγμα είναι ψυχολογικό. «Είχα μεσαίο, θέλω μεσαίο». Πριν 10 χρόνια το ήθελες γιατί ήταν η μόδα ή η ανάγκη σου για την οικογένειά σου. 10 χρόνια μετά κυκλοφορείτε πολλές φορές όλοι μαζί στο αυτοκίνητο; Μία φορά για το χωριό, μήπως αξίζει να στριμωχτείτε από το να έχεις ένα δεινόσαυρο να τον ταΐζεις βενζίνη και τέλη κυκλοφορίας;
Τι λέτε λοιπόν; Είναι οι χώροι πραγματικό ζήτημα στην αντικατάσταση του αυτοκίνητου σας; Μήπως είναι περισσότερο ψυχολογικό το πρόβλημα και μένετε με ένα παλιό μοντέλο γιατί αρνείστε να πάτε μια κατηγορία κάτω; Τι λέτε;
