Αισθητήρες σχετικοί με τη καύση: Στην εξαγωγή του αέρα

Αναφερθήκαμε στους βασικότερους αισθητήρες που βρίσκονται πριν τον κινητήρα, αλλά ο πιο γνωστός (και ίσως ο σημαντικότερος) βρίσκεται μετά τον κινητήρα και πιο συγκεκριμένα αμέσως μετά την πολλαπλή εξαγωγής. Πρόκειται για τον αισθητήρα οξυγόνου Ο2, ή «λάμδα» όπως αναφέρεται συνήθως και «ενημερώνει» την ECU για το ποσοστό οξυγόνου που εμπεριέχεται στα καυσαέρια. Είναι μία πολύ σημαντική πληροφορία για το αυτοκίνητο γιατί με αυτό τον τρόπο ρυθμίζεται η αναλογία του καύσιμου μείγματος. Ένα ιδανικό μείγμα αέρα-καυσίμου θα πρέπει να έχει στοιχειομετρική αναλογία 1:14,7 ώστε η καύση του να θεωρείται τέλεια. Κάτι τέτοιο πρακτικά σημαίνει ότι για κάθε γραμμάριο καυσίμου αναλογούν 14,7 γραμμάρια αέρα. Στην πράξη, όμως, δεν είναι εφικτός αυτός ο αριθμός, οπότε χαρακτηρίζουμε ένα μείγμα πλούσιο όταν η ποσότητα καμένης βενζίνης είναι μεγαλύτερη από τον συγκεκριμένο λόγο και φτωχό όταν είναι μικρότερη. Ο αισθητήρα λάμδα εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι το φτωχό μείγμα έχει μικρή διαφορά σε περιεκτικότητα οξυγόνου από τον αέρα και το αντίθετο, με αποτέλεσμα να παράγει μία τάση που πληροφορεί την ECU. Ουσιαστικά πρόκειται για έναν ηλεκτρολύτη με δύο ηλεκτρόδια, το εξωτερικό εκτίθεται στα καυσαέρια και το εσωτερικό έρχεται σε επαφή με τον ατμοσφαιρικό αέρα. Η τάση μεταξύ των δύο ηλεκτροδίων είναι το σήμα που «αντιλαμβάνεται» ο εγκέφαλος του οχήματος και καταλαβαίνει αν το μείγμα είναι φτωχό ή πλούσιο, ρυθμίζοντας στη συνέχεια την αναλογία καυσίμου-αέρα.

Αυτοί είναι οι σημαντικότεροι αισθητήρες που συναντάμε πριν την καύση, κατά τη διάρκειά της και αμέσως μετά. ΠαρΆ όλα αυτά, η ηλεκτρονική μονάδα ελέγχου κάθε αυτοκινήτου δέχεται πολλά ερεθίσματα από εξίσου σημαντικούς αισθητήρες του συστήματος λίπανσης, ψύξης, τροφοδοσίας και όχι μόνο. Σε αυτά θα αναφερθούμε στο δεύτερο μέρος αυτής της τεχνικής ανάλυσης.