Non-Paper

 

 Όταν όμως περισσότεροι του ενός ζητούν την ίδια πινακίδα, το πράγμα αλλάζει. Πινακίδες που θεωρούνται δημοφιλείς μπαίνουν σε δημοπρασία και πωλούνται σε τιμές που συχνά αγγίζουν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ. Ναι, υπάρχουν πινακίδες που πωλήθηκαν προς μισό εκατομμύριο ευρώ ή και παραπάνω. Διάσημη η περίπτωση αυτής που έγραφε «F 1». 

Φυσικά ένα τέτοιο στοιχείο μάρκετινγκ από την πλευρά του υπουργείου θα απευθυνόταν στη ματαιοδοξία κάποιων να ξεχωρίζουν. Όμως και σήμερα δεν γίνεται κάτι τέτοιο; Δεν κρατούνται οι «καλές» πινακίδες με «στρογγυλούς» αριθμούς και δίδονται σε «εξέχοντα» πρόσωπα; Εσείς νομίζετε πως τυχαία η πινακίδα με αριθμό 1000 ή άλλο στρογγυλό είναι σε κάποιο ακριβό αυτοκίνητο; Και τελικά με τι κριτήριο και ποιος «κονομάει» από αυτή την επιλεκτική μεταχείριση. 

Αφού λοιπόν υπάρχει ήδη μία άτυπη επιλογή της πινακίδας, μήπως θα ήταν καλύτερα να γίνεται πάνω από το τραπέζι και με όφελος υπέρ του δημοσίου έναντι «χαρτζιλικιού»; Αν η ματαιοδοξία είναι τόσο έντονη, μήπως θα ήταν καλή ιδέα στην Ελλάδα της ύφεσης να βρεθεί ένας τρόπος να «πληρώσει» μερικούς μισθούς και συντάξεις; Εξ άλλου, δεν αλλάζει τίποτα για τους περισσότερους οδηγούς. Πέραν της επιλογής μονού-ζυγού, δεν υπάρχει σήμερα και άλλη δυνατότητα επιλογής. Απλά όσοι θέλουν και διαθέτουν χρήμα, θα μπορούν να προβούν σε περεταίρω διαφοροποίηση. Πειράζει; 

Κάποιοι φοβούνται πως, όπως και στη Μ. Βρετανία, θα χαθεί η ομοιομορφία των πινακίδων. Αν και δεν φαίνεται να είναι πρόβλημα κάτι τέτοιο, θα μπορούσε η Ελλάδα να κρατήσει τα τρία γράμματα και τέσσερις αριθμούς και να βρεις συνδυασμούς που να είναι επιθυμητοί. Πάλι θα υπήρχε αγορά.

Εσείς τι λέτε; Είναι καλός τρόπος να κερδίσει το δημόσιο; Δεν είναι καλύτερα να πωλούνται οι πιο ιδιαίτερες πινακίδες υπέρ του δημοσίου, αντί να φεύγουν κάτω από το τραπέζι; Και τελικά εσείς θα ενδιαφερόσασταν να αγοράσετε μία προσωπική πινακίδα που να μένει μαζί σας σε όλη σας τη ζωή;