Non-Paper

Ευτυχώς τελειώσαμε με πειραματισμούς, και επικίνδυνα αυτοκίνητα. Ήδη από την δεκαετία του 80 η λέξη «κακό» περιέγραφε ένα αυτοκίνητο που παρόλα αυτά ήταν ασφαλές. Αυτό που του έδινε τον αρνητικό χαρακτηρισμό είχε να κάνει με κακή χρήση των διαστάσεων για χώρους, μέτριες ή κακές επιδόσεις, κακή ποιότητα κατασκευής ή απλά άχρωμη και αδιάφορη οδηγική εμπειρία. 

Όποιος θυμάται αυτά τα αυτοκίνητα μπορεί να καταθέσει την άποψή του για το πόσο καλύτερα, ή απλά πόσο καλά είναι τα αυτοκίνητα σήμερα. Η ασφάλεια είναι εξασφαλισμένη σε πολύ υψηλό επίπεδο, οι επιδόσεις είναι ακόμη και στα πιο αργά μοντέλα πολύ κοντά στο μέσο όρο της κατηγορίας, ενώ η ποιότητα, όταν σήμερα τη λέμε μέτρια, εννοούμε απίστευτα υψηλή, παρά το ότι υπάρχει και καλύτερη.

Και εδώ είναι το κλειδί σήμερα. Πως η συνολική βελτίωση είναι μεν θεαματική, όμως οι συγκρίσεις γίνονται πάντα με τον ανταγωνισμό της ίδιας γενιάς. Μπορεί δηλαδή τα αυτοκίνητα σήμερα σε σχέση με 20 ή 30 χρόνια πριν να είναι απείρως καλύτερα, όταν όμως τα συγκρίνουμε μεταξύ τους, κάποια ξεχωρίζουν. Και αυτά κάνουν τα άλλα να φαίνονται χειρότερα. Όχι κακά, αλλά χειρότερα.

Αυτός ο κινούμενος στόχος του καλού και του κακού όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να κάνουμε και σήμερα τον ίδιο διαχωρισμό που κάναμε παλιά. Όταν ο πήχης είναι υψηλός πρέπει για να μην κακοχαρακτηριστείς να είσαι όσο πιο κοντά του γίνεται. Λίγο πιο κάτω και χάνεις.

Τι λέτε όμως εσείς; Με ποια δεδομένα κρίνετε τα αυτοκίνητα; Τι είναι αυτό που κάνει ένα μοντέλο καλό και τι κακό; Και τελικά εν έτει 2017 υπάρχουν ακόμη κακά αυτοκίνητα;