Θεμελιώδες συστατικό της οδικής συμπεριφοράς είναι το βάρος των αυτοκινήτων και εδώ έχουμε μια χαώδη διαφορά. Το Volvo με το Renault έχουν περί τα 250 κιλά διαφορά, σε βάρος του V40 που μεγαλώνει ακόμα περισσότερο αν αναλογιστεί κανείς ότι, το μοντέλο δοκιμής φοράει όλο τον έξτρα εξοπλισμό. 

Το Civic βρίσκεται στη μέση, ενώ είναι αυτό που έχει και την πιο μεστή συμπεριφορά. Οι επεμβάσεις των μηχανικών στην ανάρτησή του (ώστε να τιθασεύουν τα 150 επιπλέον κιλά σε σχέση με τη βενζινοκίνητη έκδοσή του) έπιασαν τόπο, καθώς το πλαίσιο βρήκε τον κινητήρα που είναι σε θέση να αναδείξει τις αρετές του σε ακαμψία και κράτημα. Στον ανοιχτό δρόμο, ταξιδεύεις ήσυχα και άνετα, ενώ στις στροφές κρατάει γερά, οι κλίσεις είναι ουσιαστικά ανύπαρκτες και το στιβαρό σε αίσθηση τιμόνι σημαδεύει εκεί που ακριβώς θες. Επίσης, τα φρένα είναι κορυφαία, ενώ παρά τους 17ιντσους τροχούς, το Civic δε «δυσανασχετεί» ακόμα και σε χτυπητές ανωμαλίες. 

Η ανάρτηση του Megane εξασφαλίζει μια πολύ καλή ισορροπία ανάμεσα στην άνεση και στη σταθερότητα. Η υποστροφή είναι ουσιαστικά μηδενική, ενώ ο πίσω ημιάκαμπτος άξονας κρατάει πάντα σταθερό το πίσω μέρος. Παράλληλα, το αυξημένο βάρος στον εμπρόσθιο άξονα (λόγω του βαρύτερου κινητήρα) έχει επηρεάσει θετικά την αίσθηση του τιμονιού που δεν έγινε κορυφαίο, αλλά εμφανίζει λιγότερο «τεχνητή» αίσθηση. 

Το V40 έχει καλή ποιότητα κύλισης, ενώ οι κλίσεις στις στροφές δεν είναι απούσες. Επίσης, το τιμόνι λειτουργεί με τη λογική της καθημερινής χρηστικότητας και όχι αυτή της χειρουργικής ακρίβειας. Ωστόσο, όταν το πιέσεις, ανακαλύπτεις ότι, έχεις να κάνεις με ένα ασφαλές αυτοκίνητο. Έχει καλό turn in, προσφέρει ακριβή έκβαση στις στροφές ακόμα και υπό πίεση, το DTSC (ESP) επιτρέπει και κάποια συμμετοχή του οδηγού στις διορθώσεις, ενώ φυσικά το ταξίδι στον ανοιχτό δρόμο είναι πολύ ξεκούραστο. Εκείνο που ξενίζει, είναι η άτσαλη συμπεριφορά της ανάρτησης, όταν έχει να διαχειριστεί εγκάρσια εμπόδια.