Ορεινή Κορινθία, χιονισμένο τείχος

Οδηγώντας στην εθνική οδό Κορίνθου – Πατρών, σύντομα θα αντικρύσετε στον προς νότο ορίζοντα τα βράχυνα σκαλοπάτια, τους γκρεμούς και τις ορθοπλαγιές των βουνών της Μικρής και Μεγάλης Ζήριας να φράζουν το βάθος του οπτικού σας πεδίου.  Ακόμη και το πιο έμπειρο μάτι δύσκολα θα διακρίνει που αρχίζει ο ένας ορεινός όγκος και που τελειώνει ο  άλλος.  Αυτό το θεόρατο γήινο τείχος που ορθώνει το ανάστημά του λίγο πιο μέσα από την ακτογραμμή, εμπόδιζε κάποτε τις μετακινήσεις των ορεσίβιων προς τις ακτές και τα  λιμάνια της θάλασσας του Κορινθιακού κόλπου. Σήμερα ένα πλήθος ασφαλτοστρωμένων  δρόμων δρασκελίζει με τολμηρά βήματα τα ορεινά περάσματα και συνδέει μεταξύ τους πόλεις και χωριά. Αυτές οι διαδρομές, καθώς δαμάζουν ένα τραχύ ορεινό ανάγλυφο,  σκαρφαλώνουν αναγκαστικά σε μεγάλα υψόμετρα που συνήθως τον χειμώνα καλύπτονται από παχύ στρώμα χιονιού. Είναι εκπληκτικό αν συλλογιστεί κάποιος, πως συχνά οι αποστάσεις που χωρίζουν τα χιονισμένα τοπία από τη ζεστή θαλάσσια ακτογραμμή είναι μόλις μερικές δεκάδες χιλιόμετρα!

Από τη Στυμφαλία λίμνη στο Φενεό: Εφορμώντας από το Κιάτο με κατεύθυνση προς τη Στυμφαλία λίμνη, το πιο πιθανό αυτήν την εποχή είναι να δείτε χιόνι στον αυχένα της Καστανιάς (υψόμ. 1200), που συνδέει τα βουνά Γερόντιο όρος και Μαυροβούνι.  Όμως αν ο χιονιάς είναι δριμύς, σίγουρα θ` αφήσει τα ίχνη του και χαμηλότερα. Τότε λευκός κλοιός κάνει την εμφάνισή του γύρω από τις όχθες της Στυμφαλίας συνθέτοντας το μοναδικό σκηνικό. Το παραμύθι αρχινά με κυρίαρχο πρωταγωνιστή το νερό σε όλες του τις εκφάνσεις. Οι ομίχλες τρέχουν αποκαλύπτοντας αυτήν την ιδιαίτερη φυσιογραφία και αναδεικνύοντας τη μυθική διάσταση της λίμνης. Ποιος ξέρει, ίσως κάπου εδώ ξεμυτίσουν και οι τρομερές όρνιθες... Παρόμοιο το σκηνικό και στην κοιλάδα του Φενεού που αν τύχει και έχει χιονίσει δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα πολυδιαφημισμένα τοπία των `Aλπεων!

Στις πλαγιές της Ζήριας:  Εφορμώντας και πάλι από το μηδενικό υψόμετρο της θάλασσας, ανηφορίζουμε από το Ξυλόκαστρο τον γνωστό δρόμο που θα μας φέρει μετά από 26 χιλιόμετρα  στις γειτονιές των Τρικάλων (υψόμ. 800 έως 1100 μέτρα). Όχι σπάνια το χωριό ντύνεται στα λευκά, όμως για να πιάσετε σίγουρα χιόνι θ` ανηφορίσετε ψηλότερα ακόμη, ως το υψίπεδο της Ζήριας (13 χλμ. από `Aνω Τρίκαλα) όπου υπάρχει το μικρό χιονοδρομικό κέντρο (υψόμ. 1500). Αν διαθέτετε καλό εξοπλισμό χειμερινού βουνού και ορειβατική εμπειρία, μπορείτε να προσεγγίσετε τα δυο ορειβατικά καταφύγια ή να πάτε ως τη λίμνη Δασίου.

Στα ελατοδάση του Σαραντάπηχου: Από το παραλιακό Δερβένι (60 χλμ. από Κόρινθο) αρχινά μια όχι ιδιαίτερα γνωστή διαδρομή –πάντα σε καλοστρωμένο ασφάλτινο δρόμο- που περνά από το ορεινό κεφαλοχώρι Εβροστίνα,  βγαίνει στον αυχένα του Σαραντάπηχου (υψόμ. 1300) και κατηφορίζει για την  κοιλάδα του Φενεού. Συνήθως αυτήν την εποχή τα ελατοδάση του Σαραντάπηχου και τα απόμερα χωριά του που κυριολεκτικά ερημώνουν μοιάζουν να βυθίζονται σε χειμερία νάρκη, σκεπασμένα καθώς είναι με τη λήθη του χιονιού. Όμως το τοπίο, περίκλειστο από τις κορφές των βουνών Σαϊτάς, Ντουρντουβάνα, Χελμός και Ζήρια είναι πανέμορφο και αξίζει να το αναζητήσετε.

Κείμενο - φωτογραφίες: Θοδωρής Αθανασιάδης  www.viewsofgreece.gr