Κολλημένος με τη μάρκα; Μήπως βγαίνεις χαμένος;

Για ποιόν λόγο μπορεί να κολλήσει κανείς με μια μάρκα και να μην την αλλάζει με τίποτα; Προφανώς ο καλύτερος λόγος είναι να είναι τόσο ευχαριστημένος ώστε να μην θέλει να φύγει. Γιατί όταν είσαι ευχαριστημένος, το αυτοκίνητο, η αντιπροσωπία, το συνεργείο, η μάρκα ολόκληρη γίνεται σαν δεύτερη οικογένεια. Και όταν αυτή η οικογένεια σε αγαπάει, σε προσέχει και σε φροντίζει, δεν θες να την αφήσεις.
 
Κλασσική περίπτωση είναι αυτή της Toyota. Οι γιαπωνέζοι κατάλαβαν νωρίς πως όταν αγοράζεις αυτοκίνητο, δεν ψωνίζεις απλά το όχημα, αλλά αποκτάς ένα πακέτο που το περιλαμβάνει ως ένα μόνο μέρος της εμπειρίας. Και έτσι η Toyota στις αρχές της δεκαετίας του 2000 έχτισε το όνομά της. Παρότι τότε τα μοντέλα της ήταν μάλλον αδιάφορα. Παρότι είχε αλλάξει κατεύθυνση και είχε επικεντρωθεί στην πρακτικότητα, μακριά από το lifestyle ή τους αγώνες. Η Toyota έχτισε το όνομά της γιατί κατάλαβε ότι όταν κάποιος αγοράζει αυτοκίνητο, μπαίνει σε μια οικογένεια. Και αυτή η οικογένεια πρέπει να τον αγαπάει. Για να την αγαπήσει και αυτός.
 
Και έτσι οι αγοραστές της Toyota «κόλλησαν» με τη μάρκα και αγοράζουν τα μοντέλα της το ένα μετά το άλλο. Στην ίδια λογική μπήκαν και άλλοι Ιάπωνες κατασκευαστές που πέρασαν αυτή τους την ιδέα και στις ελληνικές αντιπροσωπίες. Αφού από τον αντιπρόσωπο ξεκινάνε όλοι. Σήμερα είναι πολλές οι μάρκες που δημιουργούν οικογένειες που αγαπάνε τους αγοραστές τους. Παρέχοντάς τους ευκολίες, τόσο στην αγορά, όσο και κυρίως στη χρήση. Και επιτομή αυτής της λογικής είναι η μακριά εγγύηση.
 
Υπάρχουν και άλλες που δεν ασχολούνται με αυτή τη λογική, και όμως έχουν καταφέρει να χτίσουν κοινό που είναι «κολλημένο» μαζί τους. Και εδώ είναι το περίεργο. Ψυχολόγοι λένε πως μεγάλη μερίδα των πιστών αγοραστών που δεν βρίσκουν οικογένεια σε μια μάρκα, «κολλάνε» γιατί δεν μπορούν να ξεφύγουν από τη λογική του «το δικό μου είναι το καλύτερο». Ακόμη και αν δεν είναι ευχαριστημένοι, με το σέρβις, με την συμπεριφορά, το κόστος, το «σφάξιμο» στο συνεργείο και την αστεία μικρή εγγύηση. Είναι τόσες οι δικαιολογίες του «δικού μου» που στο τέλος όλη αυτή η αρνητική αντιμετώπιση περνάει σε δεύτερη μοίρα, και μένουν πιστοί στη μάρκα, στερούμενοι όλη τη φροντίδα και αγάπη που κάνει άλλους αγοραστές πιστούς σε άλλες μάρκες.
 
Εσείς το έχετε σκεφτεί ποτέ; Είστε κολλημένοι γιατί ανήκετε σε μια οικογένεια που σας αγαπάει; Γιατί το αυτοκίνητό σας είναι φίλος σας και όχι απλά πρόσβαση κάποιου αντιπροσώπου στο πορτοφόλι σας; Ή μήπως κάπου ξεχαστήκατε και πείσατε τον εαυτό σας πως παρά τα αρνητικά, η δική σας μάρκα είναι η καλύτερη; Τι λέτε; Μήπως να ξεκολλήσετε;