Στο κόκπιτ ενός αληθινού μονοθέσιου της Formula 1

Οδηγώντας μέσα στα αλλεπάλληλα τούνελ από τη Νίκαια προς το Μονακό το «νοικιάρικο» μοντέλο της σειράς DS (είναι σίγουρα Citroen;), αδίκως προσπαθούσα να μοιραστώ τον ενθουσιασμό μου με τη γυναίκα μου. «Εδώ γυρίστηκε η θρυλική εισαγωγή του σίριαλ των Persuaders!» της είπα χαρούμενος. «Σε αυτές τις στροφές κυνηγιόταν η Ferrari του Τόνυ Κέρτις με την Aston Martin του Ρότζερ Μουρ.» επέμεινα. Αν εξαιρέσεις μια μικρή αναλαμπή που δημιούργησε το άκουσμα του ονόματος του παλιού γοητευτικού αμερικανού αστέρα, οι υπόλοιπες λέξεις που παρέπεμπαν στον Τζέιμς Μποντ και σε… λαμαρίνες, καμία αντίδραση δεν προξένησαν. Ίσως αργότερα που θα βλέπει τις -απλησίαστες ευτυχώς- βιτρίνες στο κέντρο του πριγκιπάτου, συμμεριστεί λίγο τη χαρά μου, σκέφτηκα.

Αν σου άρεσε: Κοινοποίησέ το »

Το πιο περίεργο ήταν ότι κατά βάθος, ακόμη και εγώ, ήμουν κάπως συγκρατημένος. Σε λίγο θα περιηγούμασταν σε παλάτια, θα επισκεπτόμασταν φημισμένα μουσεία και ενυδρεία, θα βλέπαμε από κοντά το πιο «πολυκινηματογραφημένο» φυσικό σκηνικό στον κόσμο, θα πάταγα το πόδι μου στο τερέν που έχουν αφήσει τη γόμα τους τα λάστιχα του Aιρτον, του Νάιτζελ, του Μίκαελ, του Μίκα, του Κίμι και τόσων άλλων, θα βλέπαμε super cars που ούτε στη Γλυφάδα και τη Βάρκιζα δεν βλέπεις (καλά, αυτό ίσως να είναι υπερβολή). Κάτω από οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες το γεγονός ότι είχα μπροστά μου μια τόσο γεμάτη και ενδιαφέρουσα ημέρα, θα έπρεπε τουλάχιστον να με συναρπάζει, όμως εντούτοις ήμουν συγκρατημένος.

Κι αυτό γιατί η σημερινή ημέρα, όσο ενδιαφέρουσα κι αν ήταν, σε τίποτα δεν μπορούσε να συγκριθεί με την αυριανή, το πρόγραμμα της οποίας προέβλεπε: Επίσκεψη στις εγκαταστάσεις της AGS F1, της ομάδας που συμμετείχε παλαιοτέρα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Formula 1 και προσφέρει παρακολούθηση μαθημάτων αγωνιστικής οδήγησης μονοθεσίων. Θεωρητικών αλλά και … πρακτικών. Είναι λίγο σουρεάλ, να πρόκειται εντός του επόμενου 24ωρου να βιώσεις στην πράξη κάτι που με πάθος παρακολουθείς και μελετάς μια ζωή ολόκληρη, αλλά όντως, επρόκειτο να συμβεί. Και συνέβη.

Μέχρι τότε, όλες τις προηγούμενες ημέρες, οι φίλοι και οι γνωστοί που είχαν μάθει για την επικείμενη εξόρμηση, συνήθως περιορίζονταν σε μια συγκεκριμένη ερώτηση: «δηλαδή με πόσα χιλιόμετρα πάει ένα μονοθέσιο της φόρμουλα 1;» «Με πολλά…», περιοριζόμουν να τους απαντήσω, «…αλλά σε αυτή την πίστα θα πάμε μέχρι 280…» τους προλάβαινα. «Το σημαντικότερο όμως δεν είναι πόσα χιλιόμετρα πιάνει, αλλά πόσο γρήγορα τα πιάνει». «¶λλωστε με τόσα πάει και το RS της εταιρίας». «Και το αεροπλάνο που ανεβαίνεις, σε πάει με ..800, αλλά δεν καταλαβαίνεις τίποτα» ήταν οι στάνταρ απαντήσεις μου στις στάνταρ ερωτήσεις τους... «άλλο η ταχύτητα και άλλο η επιτάχυνση» προσπαθούσα να εξηγήσω σε κάποιους, κομπάζοντας και παριστάνοντας τον καθηγητή της φυσικής.

Τις δυο ημέρες που προηγήθηκαν της εκπληκτικής αυτής εμπειρίας, επί Γαλλικού εδάφους, (και επί Μονεγασκικού για να είμαστε ακριβείς), πρόσεχα πολύ και ανησυχούσα για τα πάντα. Μη τυχόν μου πέσει βαρύ κάποιο φαγητό, μη πάθω κανένα μικροατύχημα, μη συμβεί οτιδήποτε θα μπορούσε να χαλάσει τον προγραμματισμό μας.

Η αυγουστιάτικη ημέρα τελικά ξημέρωσε, κάτι σαν άνοιξη για τα δικά μας δεδομένα. Το Circuit du Var λίγο έξω από το Σαιντ Τροπέ, ήταν η έδρα και η πίστα δοκιμών και εξέλιξης της αγωνιστικής ομάδας της AGS. Τα τελευταία χρόνια και καθώς η ομάδα έπαψε να συμμετέχει ενεργά στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, λειτουργεί σαν σχολή αγωνιστικής οδήγησης. Οι υπόλοιποι …συμμαθητές μου αφίχθησαν με ακριβά μοντέλα έως και με ελικόπτερα, και στο άκουσμα ότι υπάρχει και Έλληνας στην τάξη, έκαναν σαν να βλέπουν φάντασμα, λογικό αν σκεφτείς τι διαβάζουν για εμάς και αναλογιστείς τα τσουχτερά δίδακτρα τα οποία είχα μαζέψει δεκάρα δεκάρα. Η αρχή έγινε με μια γνωριμία της πίστας μέσα στο mini bus της σχολής που οδηγούσε ένας από τους εισηγητές, εξηγώντας μας τις γραμμές που θα έπρεπε να ακολουθήσουμε αργότερα.

Στην αίθουσα των θεωρητικών μαθημάτων, πολλά και ουσιαστικά σημεία αναλύθηκαν, χρήσιμα για την ασφάλεια μας στην πράξη. «Λόγω του θορύβου του κινητήρα δεν θα μπορείτε να ακούσετε τα λάστιχα να στριγγλίζουν αν μπλοκάρετε τους τροχούς». «Αν κάνετε τετ-α-κε, κρατήστε το πόδι σας συνεχώς πάνω στο φρένο»… «Αντίθετα από ότι στα συμβατικά αυτοκίνητα, στα μονοθέσια τσαρουχώνουμε το φρένο στην αρχή και σταδιακά ελαττώνουμε την πίεση» «Προσέχετε τις αργές κλειστές στροφές, εκεί γίνονται τα περισσότερα συμβάντα, έτσι κι αλλιώς αν γίνει κάτι σε μια γρήγορη ανοιχτή καμπή, δεν θα προλάβετε να κάνετε και πολλά» μας είπαν με..υπέρμετρη ψυχραιμία και απάθεια! Και πόσο δίκιο είχαν βέβαια…