Κάποτε, έβλεπες μέταλλο, καλώδια, φίλτρα, έναν κινητήρα που έμοιαζε να "αναπνέει" μηχανικά.
Τα γνωστά καλύμματα κινητήρα από πλαστικό υπάρχουν σε κάθε σύγχρονο μοντέλο.
Η έκθεση σε ζέστη, χημικά, ακόμα και ο χρόνος, διαλύει τα πλαστικά εξαρτήματα.
Τα πλαστικά μέρη ρίχνουν το κόστος κατασκευής αλλά αυξάνουν της συντήρησης .
autotriti team
Κάποτε, έβλεπες μέταλλο, καλώδια, φίλτρα, έναν κινητήρα που έμοιαζε να “αναπνέει” μηχανικά.
Κάποτε, το άνοιγμα του καπό ήταν σχεδόν ιεροτελεστία. Έβλεπες μέταλλο, καλώδια, φίλτρα, έναν κινητήρα που έμοιαζε να “αναπνέει” μηχανικά. Σήμερα, το μόνο που αντικρίζεις είναι ένα άχαρο πλαστικό κάλυμμα, λες και το αυτοκίνητο φοράει μάσκα. Η εικόνα αυτή δεν είναι τυχαία. Είναι αποτέλεσμα δεκαετιών τεχνολογικών, εμπορικών και περιβαλλοντικών επιλογών που οδήγησαν την αυτοκινητοβιομηχανία να γεμίσει τους κινητήρες αυτοκινήτων με πλαστικό.
Τα γνωστά καλύμματα κινητήρα από πλαστικό υπάρχουν σε κάθε σύγχρονο μοντέλο.
Ο λόγος είναι απλός: το πλαστικό είναι φθηνότερο από το μέταλλο, πιο ελαφρύ και πιο εύκολο στη μαζική παραγωγή. Από την άποψη του σχεδιασμού, είναι ευέλικτο. Οι αυτοκινητοβιομηχανίες το επιλέγουν γιατί εξυπηρετεί στόχους όπως η μείωση του βάρους για καλύτερη κατανάλωση καυσίμου, η ηχομόνωση του κινητήρα και η προστασία ηλεκτρονικών εξαρτημάτων από υγρασία και σκόνη. Τα καλύμματα αυτά δεν είναι διακοσμητικά – εξυπηρετούν συγκεκριμένες λειτουργίες. Όμως, κρύβουν και μια πιο σκοτεινή αλήθεια.
Η έκθεση σε ζέστη, χημικά, ακόμα και ο χρόνος, διαλύει τα πλαστικά εξαρτήματα.
Παρά τα πλεονεκτήματά του, το πλαστικό έχει ημερομηνία λήξης. Με την πάροδο του χρόνου, τα υλικά φθείρονται, γίνονται εύθραυστα ή κολλώδη. Αυτό είναι πρόβλημα όχι μόνο για την επισκευή αυτοκινήτων αλλά και για τη διατήρηση ιστορικών οχημάτων. Σε αντίθεση με το μέταλλο, που μπορεί να ανακυκλωθεί ή να επισκευαστεί εύκολα, τα πλαστικά εξαρτήματα κινητήρα δεν αντέχουν το χρόνο ούτε τις περιβαλλοντικές συνθήκες. Η έκθεση σε ζέστη, χημικά ή ακτινοβολία UV τα διαλύει.
Το ακόμα μεγαλύτερο ζήτημα είναι οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις. Η φθορά αυτών των πλαστικών με την πάροδο των ετών οδηγεί στην απελευθέρωση μικροπλαστικών – σωματίδια που έχουν ήδη βρεθεί στους ωκεανούς, στο έδαφος, ακόμα και στο ανθρώπινο σώμα. Κάθε φορά που ένα παλιό αυτοκίνητο καταλήγει στο πρεσάρισμα ή στα σκουπίδια, ένα μέρος του καταλήγει στο περιβάλλον με μορφή μη ανακυκλώσιμων καταλοίπων.
Τα πλαστικά μέρη ρίχνουν το κόστος κατασκευής αλλά αυξάνουν της συντήρησης
Κι όμως, η τάση συνεχίζεται. Πλαστικά φίλτρα, πλαστικές εισαγωγές αέρα, ακόμη και πλαστικές λεκάνες λαδιού ή – όπως δοκιμάζεται τώρα – πλαστικά εξαρτήματα αναρτήσεων. Οι καταναλωτές ζητούν αυτοκίνητα πιο αθόρυβα, πιο οικονομικά, με περισσότερη τεχνολογία και χαμηλότερο κόστος. Οι κατασκευαστές ανταποκρίνονται. Όμως το τίμημα για την άνεση και την οικονομία πληρώνεται αργότερα – από τον χρήστη, από το περιβάλλον, και από τη δυνατότητα συντήρησης των οχημάτων στο μέλλον.
Η εξάρτηση από το πλαστικό στην αυτοκίνηση έχει φτάσει σε σημείο χωρίς επιστροφή. Ο κινητήρας σήμερα είναι σχεδόν αδύνατο να λειτουργήσει σωστά χωρίς τα πλαστικά καλύμματα και τα ειδικά διαμορφωμένα μέρη του. Η πίεση για μείωση κατανάλωσης καυσίμου και κόστους παραγωγής οδηγεί τους κατασκευαστές σε όλο και περισσότερες συνθετικές λύσεις, ακόμα και για βασικά δομικά στοιχεία, όπως οι πλαστικές αναρτήσεις που ήδη δοκιμάζονται.
Όμως αυτή η “τέλεια λύση” για την εποχή μας, ίσως αποδειχθεί μακροπρόθεσμα μια καταστροφική επιλογή.
