20 χρόνια μετά η γερμανική σχολή δείχνει σοβαρή, αλλά χωρίς καθόλου φαντασία.
Τα γαλλικά μοντέλα 20ετίας διατηρούν την «προσχολική» τους αισθητική αλλά (τώρα) αρέσουν.
Υλικά που δεν άρεσαν πάλιωσαν καλύτερα από εκείνα που ήταν «επιδερμικά» ποιοτικά.
Οι γιαπωνέζοι, ως τρίτος πόλος σχεδίασης, αντέχουν ακόμα καλύτερα.
20 χρόνια μετά η γερμανική σχολή δείχνει σοβαρή, αλλά χωρίς καθόλου φαντασία
Ποιο μοντέλο 20ετίας έχεις δει τελευταία από μέσα; Στα μέσα της δεκαετίας του 2000 οι σχεδιαστικές σχολές ακόμη κρατούσαν αποστάσεις και τα αυτοκίνητα ξεχώριζαν αμέσως. Οι Γερμανοί, στιβαροί, σοβαροί, εργονομικοί, με έμφαση στην ποιότητα, τουλάχιστον όπως την ξέραμε τότε και την απλότητα, κέρδιζαν «πόντους» τότε γιατί έκαναν τα αυτοκίνητα να δείχνουν βαρετά μεν, αλλά πιο premium. Μπες σήμερα σε ένα Skoda Yeti ή ένα Golf 5 και τα βλέπεις όλα αυτά. Όμως η συνολική εικόνα είναι μάλλον θλιβερή, βαριά και ασήκωτη. Τουλάχιστον για κάποιους.
Τα γαλλικά μοντέλα 20ετίας διατηρούν την «προσχολική» τους αισθητική αλλά (τώρα) αρέσουν
Στον αντίποδα των Γερμανών οι Ιταλοί αλλά κυρίως οι Γάλλοι. Η Peugeot, η Citroen ή η Renault ξεχώριζαν με την παιχνιδιάρικη σχεδίαση, τα φωτεινά χρώματα και τις ευφάνταστες λύσεις. Μπορεί σε πολλούς οι καμπίνες των Γάλλων να έδειχναν λίγο σαν παιχνίδια της Playskool και παραήταν «χαριτωμένα» για σοβαρά αυτοκίνητα, όμως σήμερα, 20 χρόνια και βάλε μετά, μια τέτοια καμπίνα είναι τουλάχιστον ευχάριστη. Αυτό το παιχνιδιάρικο είναι που έχει εξαφανιστεί τελείως από τις καμπίνες που έχουν γίνει σαν hi-tech δωμάτια πολυτελών ξενοδοχείων στα οποία νιώθεις περισσότερο ξένος και όχι σαν στο σπίτι σου. Για άλλους πάλι, ειδικά σήμερα, οι καμπίνες αυτές αποπνέουν μια «φτήνια» και τελικά μια «αστεία» εργονομία.
Υλικά που δεν άρεσαν πάλιωσαν καλύτερα από εκείνα που ήταν «επιδερμικά» ποιοτικά
Αυτό όμως που φαίνεται πως κερδίζουν οι Γάλλοι είναι η αντοχή των υλικών. Μπορεί τότε οι Γερμανοί να κέρδιζαν τις εντυπώσεις, όμως η σχολή της VW που επικράτησε τελικά ήταν αυτή της «απτής» και όχι πραγματικής ποιότητας. Δηλαδή να φαίνεται ποιοτικό όταν το βλέπεις και το πιάνεις, και ας μην είναι τόσο ποιοτικό όσο φαίνεται. Εξάλλου ποιος κρατάει 20 χρόνια αυτοκίνητο στη Γερμανία. Στην Ελλάδα όμως που ακόμη τα έχουμε σαν καινούργια, η λεπτεπίλεπτη δερματίνη πάνω στον «αφρούλη» που έκανε το ταμπλό μαλακό έσκασε από τον ήλιο και είναι χάλια. Η ματ επένδυση στα χερούλια που δεν γλιστρούσε, ξέφτισε και άφησε πίσω της ένα φτηνό πλαστικό. Τα γαλλικά πλαστικά όμως που τα λέγαμε φτηνά τότε, παρότι δείχνουν φτηνά σήμερα, τουλάχιστον έχουν κρατήσει το σχήμα τους, την υφή τους και την εικόνα τους.
Οι γιαπωνέζοι, ως τρίτος πόλος σχεδίασης, αντέχουν ακόμα καλύτερα
Φυσικά δεν είναι μόνο γαλλικά (και ιταλικά) και γερμανικά τα αυτοκίνητα. Αν και αυτές ήταν οι δύο σχολές σχεδίασης σαλονιού, ο τρίτος πόλος ήταν αυτός των Γιαπωνέζων. Και ποιότητα, και αντοχή. Για όσους έχουν ιαπωνικό αμάξι 20ετίας, βρίσκονται κάπου στη μέση. Και λίγο βαρετή σχεδίαση, αλλά και αντοχή των υλικών. Εξάλλου η λογική ήταν αυτή της αντοχής. Ένα σκληρό ταμπλό τότε ήταν κατακριτέο, όμως είναι σαν καινούργιο, έχει εργονομία και ας αναβοσβήνει το ρολογάκι τύπου Casio στη μέση της κονσόλας. Τουλάχιστον αναβοσβήνει όπως την πρώτη μέρα.
Εσύ ποιο εσωτερικό λες πως πάλιωσε καλύτερα; Τα γερμανικά ή τα γαλλικά; Ή μήπως τα ιαπωνέζικα; Και γιατί;
