Lancia Delta HF Integrale: Η «βασίλισσα» της αυτοκίνησης (+vids)

Η ιστορία της θρυλικής Lancia Delta ξεκινά το 1979, όταν παρουσιάστηκε στην έκθεση της Φρανκφούρτης. Μπορεί το μοντέλο που σχεδίασε ο Ιταλός Giorgetto Giugiaro να ψηφίστηκε κατευθείαν ως το αυτοκίνητο της χρονιάς, αλλά όλα τα βλέμματα στράφηκαν στην Ιταλίδα καλλονή το 1986, με την έλευση της Delta 4WD. Βασίστηκε στην αρχική έκδοση, αλλά οι μηχανικοί είχαν την φαεινή ιδέα να τοποθετήσουν σύστημα τετρακίνησης και έναν 2λιτρο υπερτροφοδοτούμενο κινητήρα με 8βάλβιδη κεφαλή που απέδιδε 165 ίππους. Ένα έτος αργότερα ήρθε η σκληροπυρηνική «Integrale», με πιο φουσκωμένο αμάξωμα και πλήθος αεραγωγών, σκληρότερη ρύθμιση της ανάρτησης και κινητήρα με αυξημένη πίεση υπερπλήρωσης που απέδιδε 185 στην 8v έκδοση. Κάπως έτσι φτάνουμε στο 1989, όπου η Lancia παρουσιάζει την επική «HF Integrale 16v» με φαρδύτερο αμάξωμα, ενισχυμένες αντιστρεπτικές, διαφοροποιημένο σύστημα τετρακίνησης και στήσιμο βγαλμένο από τις ειδικές διαδρομές. Έπειτα από ενίσχυση των κινούμενων εξαρτημάτων του κινητήρα και πίεση υπερπλήρωσης που αγγίζει τα 1,8 bar σε φάση overboost, η απόδοση εκτοξεύτηκε 200 ίππους στις 5.500 σ.α.λ., τιμή που επιτρέπει επιτάχυνση από στάση μέχρι τα 100 χλμ/ώρα σε μόλις 5,7 δευτερόλεπτα.
 

Η κορυφαία έκδοση της Lancia Delta παρουσιάστηκε στις αρχές του ΄90 και ονομάζεται HF Integrale Evoluzione, βέβαια πολλοί την γνωρίζουν ως «Deltona». Το αμάξωμα ήταν ακόμα πιο «μυώδες», με ξεκάθαρη «rally car» αισθητική που γνώρισε τη λατρεία του κοινού, ενώ συνοδευόταν από διαφορετική ανάρτηση, ισχυρότερα φρένα με τετραπίστονες εμπρός δαγκάνες και ανασχεδιασμένο σύστημα διεύθυνσης. Κάτω από το καπό βρισκόταν ο ίδιος 16βάλβιδος κινητήρας, ο οποίος με μερικές αναβαθμίσεις στο σύστημα εξάτμισης απέδιδε πλέον 210 ίππους. Κάπου εδώ αξίζει να αναφέρουμε ότι σε χώρες με πιο αυστηρούς κανονισμούς δεν επιτράπηκε η είσοδος του μη καταλυτικού 16v, με αποτέλεσμα να υπάρχουν Integrale Evoluzion με 8v κινητήρα που αποδίδουν 185 ίππους. Το πρόβλημα λύθηκε το καλοκαίρι του 1993, όταν η Lancia παρουσίασε την τελευταία έκδοση «Evo II» με σήμα κατατεθέν τις ζάντες 16 ιντσών, σε αντίθεση με τις μέχρι τότε 15άρες. Εξοπλιζόταν με παρόμοιο 2λιτρο 16βάλβιδο, ο οποίος απέδιδε πλέον 215 ίππους, ενώ τοποθετήθηκε νέα ECU της Magneti-Marelli και καταλυτικός μετατροπέας. Οι εκδόσεις Evoluzione Ι και ΙΙ αποτελούν σήμερα δύο από τα πιο ποθητά αυτοκίνητα του πλανήτη, μιας και είναι αρκετά σπάνια, με τα αντίτυπα που βγήκαν από το εργοστάσιο να είναι 5.619 και 4.223 αντίστοιχα.
 

Με την απότομη διακοπή του Group B, εν έτει 1986, όλα τα βλέμματα στράφηκαν στο νεόφερτο τότε Group A και, όπως αποδείχθηκε, η Lancia ήταν έτοιμη από καιρό κατακτώντας τη μία νίκη μετά την άλλη. Με ένα επιβλητικό σερί κατάφερε να κερδίσει έξι συνεχόμενα πρωταθλήματα κατασκευαστών, από το 1987 έως και το 1992, ρεκόρ που παραμένει άπιαστο ακόμα και σήμερα. Ενδεικτικά, το 1988 η ιταλική φίρμα κατάφερε να κερδίσει τους 10 από τους 11 αγώνες, στέλνοντας τον Miki Biasion στην πρώτη θέση του πρωταθλήματος οδηγών. Από τα έξι χρόνια της απόλυτης κυριαρχίας στους κατασκευαστές, τα πέντε συνοδεύτηκαν και από πρωταθλήματα οδηγών της ίδιας εταιρείας, με τον Juha Kankkunen να κατακτά τρία και τον Miki Biasion δύο. Σχετικά με το αγωνιστικό αυτοκίνητο, αρχικά υπήρχε η HF 4WD που εξοπλιζόταν με 2λιτρο 8βάλβιδο κινητήρα, ακολούθησε η 16βάλβιδη έκδοση, ενώ το «κύκνειο άσμα» ήταν η περίφημη Integrale Evoluzione, ή «Deltona» όπως συχνά την αποκαλούσαν.