Non-Paper

Η γειτονιά μας είναι ο μικρόκοσμος. Και μπορεί το τι αυτοκίνητο οδηγεί ο καθένας να μην έχει να κάνει απλά με το τι αρέσει στον καθένα, αλλά και με το τι μπορεί να αγοράσει ο καθένας, όμως τελικά το τι αυτοκίνητο οδηγεί ο καθένας το βλέπουμε για αυτό που είναι: το αυτοκίνητο.

Μπορεί η ζήλεια να έχει να κάνει το συνολικό "πακέτο" του γείτονα, δηλαδή δουλειά, λεφτά, επιτυχία, όμως το αυτοκίνητο που οδηγεί δεν είναι απαραίτητο ότι το ζηλεύουμε. Γιατί απλά μπορεί να μην μας συγκινεί.

Για παράδειγμα ο γείτονας μπορεί να είναι ένας ευκατάστατος συνταξιούχος με μια πολύ ωραία ολοκαίνουργια Mercedes. Ναι, μπράβο του, όμως το αυτοκίνητο, αν δεν μας λέει κάτι από μόνο του, δεν το ζηλεύουμε.

Αντίθετα μπορεί ο πιτσιρικάς απέναντι, δουλεύοντας ντελίβερι να αγόρασε πάμφθηνα και να επαναφέρει σε «ανθρώπινη» κατάσταση ένα Autobianchi, σαν αυτό που είχες πριν 30 χρόνια. Ρημάδι ξε-ρημάδι το ζηλεύεις.

Ζηλεύεις φυσικά το Octavia RS που πήρε ο από κάτω στην πολυκατοικία, ενώ εσύ ψώνισες το 1.6 ντίζελ, γιατί δεν ήθελες να πληρώνεις κερατιάτικα το δίλιτρο. Ή αν είσαι ο από πάνω με το RS, ζηλεύεις τον απέναντι που έχει ένα Audi A4 στεισον, και ας είναι 10 ετών, είναι Audi, γιατί γουστάρεις τη μάρκα.

Ή μπορεί να ζηλεύεις τον δίπλα, με την κατακόκκινη Alfa Romeo, που μπορεί να μην είναι πια καινούργια αλλά παραμένει πανέμορφη, ειδικά εφόσον ο γείτονας κάθε Σάββατο την πλένει και την περιποιείται σχολαστικά με αλοιφές, κεριά και διαφορετικό πανάκι για κάθε μεριά.

Έτσι πάει το πράγμα. Η ζήλεια εξάλλου δεν είναι από τα συναισθήματα που κυριαρχούνται από τη λογική, αλλά από το συναίσθημα. Αν το βλέπεις και το ζηλεύεις, το πράγμα τελειώνει εκεί.

Ποιό είναι λοιπόν; Ποιό αυτοκίνητο έχει ο γείτονας και το ζηλεύεις; Και γιατί; Γιατί είναι αυτό που ήθελες, αυτό που δεν μπορείς, ή απλά γιατί αυτό που κάποτε είχες; Τι λες;