Στην
περίπτωση του Volvo V70 XC το πρωτεύον
μέλημα όλων ήταν η "γέννηση"
μιας πρότασης ικανής να
μαγνητίσει την προσοχή αυτών που
αγαπούν τις εξορμήσεις στη φύση
και -συγχρόνως- επιδίδονται σε
ταξίδια αναζητώντας τη μέγιστη
δυνατή ενεργητική ασφάλεια. Ο
στόχος αυτός επιτυγχάνεται με μια
ιδανική αναλογία, αρκεί βέβαια ο
οδηγός να έχει κατά νου ότι στο
χώμα οι δυνατότητες του V70 XC δεν
μπορούν να προσεγγίσουν τις
αντίστοιχες των παραδοσιακών 4x4,
ούτε καν και αυτές των σύγχρονων
S.U.V. Μακριά, λοιπόν, από...
ηρωισμούς ή υπερβολές, το
Σουηδικό μοντέλο καταφέρνει να
κινηθεί στο χώμα χωρίς πρόβλημα
βασιζόμενο πάνω στα εξής
σημαντικά του ατού: Στις μεγάλες
διαδρομές της ανάρτησης, στο
επαρκές ύψος του αμαξώματος από
το έδαφος, στα ημι-χωμάτινα
ελαστικά και -φυσικά- στο
συνεκτικό συμπλέκτη που
μεταφέρει ένα σημαντικό τμήμα της
ροπής του κινητήρα και στους πίσω
τροχούς (υπό φυσιολογικές
συνθήκες η κίνηση μεταδίδεται
κατά 95% στους εμπρός τροχούς και
κατά 5% στους πίσω). Στην άσφαλτο το
V70 XC εντυπωσιάζει με την ποιότητα
κύλισης (παρά το συγκεκριμένο
τύπο ελαστικών που -συνήθως- είναι
θορυβώδης) αλλά και με την
ικανότητα των αναρτήσεων να "καταπίνουν"
όλες τις ανωμαλίες των ελληνικών
δρόμων. Πέρα από τις εντονότερες
κλίσεις του αμαξώματος, οι οποίες
έχουν ψυχολογικό και όχι
ουσιαστικά αρνητικό αντίκτυπο, το
V70 XC στρίβει ουδέτερα με μικρές
τάσεις υποστροφής που στη
συνέχεια εκμηδενίζονται μόλις οι
πίσω τροχοί μπουν στο "παιχνίδι".
Στις στροφές οι
έντονες κλίσεις του αμαξώματος
επιδρούν αρνητικά μόνο στην
ψυχολογία του οδηγού και όχι στην
ουσία των οδικών χαρακτηριστικών
του μοντέλου.
Οι ικανότητες αναρρίχησης του Volvo
V70 XC θα ικανοποιήσουν, αρκεί να μην
συγκριθούν άμεσα με αυτές των
παραδοσιακών 4x4 ή με τις
αντίστοιχες των "καλών" S.U.V.
