Δειλά δειλά κάποιοι κατασκευαστές λένε ανοιχτά ότι θέλουν να μένουν τα αυτοκίνητα τους στο δρόμο για 15 χρόνια με τον ίδιο κάτοχο. Στην Ελλάδα αυτό το κάνουμε ήδη. Οπότε τι αλλάζει για εμάς;
Πάλι χρόνια μπροστά είμαστε! Όταν στην Ελλάδα τα αυτοκίνητα τα κρατάγαμε 15 χρόνια, οι άλλοι τα πέταγαν στην τριετία και αναρωτιόντουσαν τι καταστρέφει το περιβάλλον. Τώρα, θα έρθετε να σας δείξουμε και πώς γίνεται.
Βλέπεις όταν η Citroen βγαίνει και λέει στην παρουσίαση του Oli concept πως θέλει να δημιουργήσει ένα μοντέλο μίσθωσης αυτοκινήτων με κύκλο ζωής 15 ετών, όπως και να έχει, είναι μια ευγενής κίνηση. Καθότι φυσικό είναι κάτι τέτοιο να κόψει πωλήσεις καινούργιων, όμως οι Γάλλοι φαίνεται πως κατάλαβαν αυτό που στην Ελλάδα ξέρουμε χρόνια: Το να αλλάζεις αυτοκίνητο κάθε τρία-τέσσερα χρόνια δεν είναι βιώσιμο. Ούτε για την τσέπη σου, ούτε για το περιβάλλον.
Η νέα ιδέα είναι τα αυτοκίνητα να μπαίνουν σε κύκλους χρονομίσθωσης των 9, 12 και 15 ετών. Η χρονομίσθωση, το leasing, είναι ο καλύτερος τρόπος για να υπάρχει ενδιαφέρον για τόσο παλιά αυτοκίνητα, αφού αφαιρεί το άγχος της «κατάστασης» του αυτοκινήτου, καθότι είναι ο αρχικός κατασκευαστής που τα προμηθεύει. Δηλαδή αγοράζεις (ή καλύτερα νοικιάζεις) αμάξι για 3-4 χρόνια, το οποίο είναι ήδη 9 ή 10 ετών.
Στην Ελλάδα το κάνουμε χρόνια τώρα. Η αγορά ανακυκλώνεται και παρότι δεν έχουμε ούτε την εγγύηση και το σέρβις του κατασκευαστή μετά από τόσα χρόνια, η ιδέα παραμένει η ίδια: τίποτε δεν πάει χαμένο. Και μια και μιλάμε για ανακύκλωση, η συντήρηση των αυτοκινήτων αυτών, γιατί πρέπει να είναι ακόμη και στο 15ο έτος τους σαν καινούργια, θα γίνεται με ανακυκλωμένα ανταλλακτικά. Κάτσε να το πούμε ελληνικά αυτό: μεταχειρισμένα ανταλλακτικά.
Ναι, ναι, θα είναι ελεγμένα, πιστοποιημένα και «όσο καλά όσο καινούργια», όμως το μοντέλο απόκτησης και χρήσης που θέλει να πετύχει η Citroen, πρέπει να το ξεπατίκωσε από... Έλληνα. Δηλαδή, παλιό αμάξι, με παλιά ανταλλακτικά και 15 χρόνια χρήσης.
Πέραν της πλάκας πάντως, η Citroen, όπως κάνει ήδη η Renault, θέλει να έχει μερίδιο της πίτας και των μεταχειρισμένων μοντέλων της, και της συντήρησής τους, και των ανταλλακτικών τους. Όλη αυτή η αγορά, που στην Ελλάδα είναι τεράστια, έχει μεγάλη αξία, και οι κατασκευαστές βλέπουν την ανακύκλωση με χρήση (όχι παλιοσίδερα) ως μια ιδέα ιδιαίτερα ελκυστική.
Το πιο ενδιαφέρον, φυσικά, είναι ότι αυτό γίνεται την ίδια στιγμή που τα αυτοκίνητα με κινητήρες εσωτερικής καύσης ετοιμάζονται να αποσυρθούν. Και φαίνεται πως επειδή ξέρουν πως όσο κι αν επιμένουν οι κυβερνήσεις, ο κόσμος θα οδηγεί ότι «γουστάρει», τα αυτοκίνητα 15ετίας «σαν καινούργια» με «ανακυκλωμένα» ανταλλακτικά, θα είναι στο μέλλον κάτι πολύ συνηθισμένο.
Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, αυτό ενέχει έναν άλλο κίνδυνο βέβαια. Αν επικρατήσει αυτή η τακτική, η Ευρώπη θα αποκτήσει τόσο γερασμένο στόλο, που δεν αποκλείεται να ακούσουμε πάλι στις ειδήσεις για το πάλαι ποτέ περίφημο «νέφος». Στην Ελλάδα με αυτά και με εκείνα, έχουμε τον γηραιότερο στόλο στην Ευρώπη. Ναι ναι, άλλη μια -αρνητική- πρωτιά. Που σημαίνει ότι μας πνίγει το... ντουμάνι. Αρα, μπορεί να ακούγεται δελεαστικό το πλάνο για την τσέπη πολλών, αλλά δεν είναι και τόσο για την υγεία όλων, αλλιώς δεν θα είχαν στραφεί οι εταιρείες στην εξέλιξη αυτοκινήτων μηδενικών ρύπων (ηλεκτρικά, υδρογόνο κ.λπ.).
Και τώρα φτάνουμε στο δια ταύτα. Στην Ελλάδα είναι ήδη συνηθισμένο να κρατάς το αμάξι 15 ή και παραπάνω χρόνια. Οπότε, ας πούμε ότι είμαστε μπροστά από τις εξελίξεις. Έτσι δεν είναι ή... κούνια που μας κούναγε και εμάς και των ανθρώπων που θέλουν να κρατάμε τα αμάξια 15 χρόνια; Τι λες;
