Εσείς πως αντιλαμβάνεστε τη στιγμή που πρέπει να αλλάξετε λάστιχα;

Σίγουρα εκείνες οι 17άρες με το 45άρι προφίλ που ζαχάρωνες όταν αγόρασες το αυτοκίνητό σου είναι φετίχ. Όταν όμως ήρθε ή ώρα να αλλάξεις λάστιχα κατάλαβες πως σε σχέση με τις 16άρες ζάντες που είχε η απλή έκδοση, οι 17άρες θέλουν σχεδόν 70 ευρώ πιο ακριβό ελαστικό η κάθε μία. Το σύνολο μπορεί να ξεπεράσει και τα 300 ευρώ σε διαφορά, όσο σχεδόν θα έδινες για μία τετράδα για τις «βαρετές» κατά τα άλλα 16άρες. 

Μπορεί λοιπόν το νόμιμο να είναι 1,6 χιλιοστά βάθος πέλματος, όμως η «φαλακρότητα» των ελληνικών δρόμων σημαίνει πως αντίθετα με την άλλη Ευρώπη που έχει οδοστρώματα υψηλής τριβής, στην Ελλάδα τα λάστιχα δεν φθείρονται τόσο πολύ. Αυτό που παθαίνουν είναι ότι παλιώνουν. «Καίγονται» όπως έλεγαν παλιότερα, εννοώντας πως η γόμμα ξεραίνεται και χάνει την δυνατότητα πρόσφυσης. 

Έτσι λοιπόν είναι συχνό να βλέπεις αυτοκίνητα με λάστιχα που έχουν ακόμη «ψωμί», είναι όμως τελείως άχρηστα από πλευράς γόμμας. Που σημαίνει πως γλιστράνε, με αποτέλεσμα μεγάλη αύξηση απόστασης φρεναρίσματος (και συνεχή εμπλοκή του ΑΒS), συχνό σπινάρισμα, και, ακόμη χειρότερα, αδυναμία λειτουργίας του συστήματος ευστάθειας αφού το φρενάρισμα σε έναν τροχό θα επιφέρει περαιτέρω γλίστρημα. 

Το θέμα είναι, σας το είπε κανείς ότι τα λάστιχά σας είναι για πέταμα; Από τη μία τα συνεργεία που δεν έχουν όφελος από την αντικατάστασή τους δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν τους πελάτες τους, από την άλλη τα καταστήματα ελαστικών δεν τα πιστεύετε γιατί «θέλουν να πουλήσουν». Τελικά ποιος αποφασίζει για την ασφάλειά σας;

Τι λέτε λοιπόν; Έχετε αλλάξει το πώς βλέπετε τη φθορά των ελαστικών σας; Βασίζεστε περισσότερο στο βάθος του πέλματος γιατί «βολεύει» οικονομικά; Και τελικά ποιόν ρωτάτε;