Διαβάστηκε από 53451αναγνώστεςΗμερομηνία δημοσίευσης:19/10/2010
Ανάλογα με τον τύπο του ρεζερβουάρ, μπορούμε να χάσουμε σημαντικό χώρο στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου μας.
Οι επιδόσεις στο δρόμο και η ισχύς των οχημάτων που κινούνται με υγραέριο είναι παρόμοιες με αυτές των βενζινοκίνητων οχημάτων και κατά την οδήγηση υπάρχουν λίγες διακριτές διαφορές ανάμεσά τους. Οι δεξαμενές αποθήκευσης του υγραερίου (ντεπόζιτα ή φιάλες) είναι κυλινδρικές και τοποθετούνται στο πλαίσιο του οχήματος ή στο κύριο μέρος των μικρών φορτηγών, με το μειονέκτημα ότι καταλαμβάνουν πολύτιμο χώρο φόρτωσης, άρα και ωφέλιμου φορτίου. Μια εναλλακτική λύση αποτελούν οι δεξαμενές που έχουν κυκλικό σπειροειδές σχήμα (τύπου καμπάνας), όμοιο με τη μορφή του τροχού της ρεζέρβας του αυτοκινήτου. Τότε, λοιπόν, οι δεξαμενές τοποθετούνται στο χώρο της ρεζέρβας, πράγμα που επιτρέπει να παραμείνει αμετάβλητος ο χώρος φόρτωσης του οχήματος, αν και στην περίπτωση αυτή ο επιπλέον τροχός πρέπει να τοποθετηθεί σε άλλο σημείο του αυτοκινήτου, δεσμεύοντας και πάλι κάποιο χώρο. Σε μια τέτοια περίπτωση, λύση μπορεί να αποτελέσει η χρήση κιτ επισκευής ελαστικού, το οποίο καταλαμβάνει ελάχιστο χώρο σε σχέση με τη ρεζέρβα. Συνήθως οι φιάλες υγραερίου που εγκαθίστανται στα αυτοκίνητα έχουν χωρητικότητα μεταξύ 15 και 25 λίτρων, ενώ αυτές που εγκαθίστανται στα μικρά επαγγελματικά φορτηγά, συχνά έχουν χωρητικότητα μέχρι και 90 λίτρα. Τα λεωφορεία που κινούνται με υγραέριο διαθέτουν πολύ μεγαλύτερες φιάλες, τοποθετημένες, συνήθως, στην οροφή του αμαξώματος.
Διαβάστηκε από 53451 αναγνώστες
Ημερομηνία δημοσίευσης:19/10/2010
