Εξελίσσονται οι δρόμοι;

Ειδικά στις πόλεις οι νέοι δρόμοι είναι ελάχιστοι. Στην Αθήνα, για παράδειγμα, με εξαίρεση την Αττική Οδό που είχε σχεδιαστεί και χαραχτεί από την δεκαετία του 60, δεν έχει ανοίξει ούτε ένας νέος δρόμος. Ένας περιφερειακός, ένα δαχτυλίδι, μία νέα πλατεία, ένα νέο κομμάτι ασφάλτου.

Ακόμη και η άσφαλτος η ίδια είναι παλιά. Οι συνοικιακοί δρόμοι έχουν άσφαλτο που πολλές φορές έχει κλείσει 30 και 40 χρόνια χρήσης. Μπαλωμένη ξανά και ξανά, σκαμμένη άλλες τόσες φορές για το φυσικό αέριο, την ΕΥΔΑΠ, τη ΔΕΗ και τις οπτικές ίνες. Όλα αλλάζουν, οι δρόμοι όμως μένουν ίδιοι.

Τα αυτοκίνητα σήμερα εξοπλίζονται με συστήματα ανίχνευσης του δρόμου και της σήμανσης, και στην Ελλάδα οι δρόμοι είναι στην τύχη τους και η σήμανση έχει σβήσει. Δες τις ζέβρες στις διαβάσεις, τα διαχωριστικά στις λωρίδες, ακόμη και η διπλή διαγράμμιση στη μέση που υπάρχει για να θυμίζει πως απαγορεύεται η προσπέραση, συχνά είναι εξαφανισμένη. 

Η αναβάθμιση και ο εκμοντερνισμός των δρόμων θα έπρεπε να συμβαδίζει με αυτή των αυτοκινήτων. Και σε μία χώρα που ο ρυθμός ανανέωσης του στόλου είναι αργός, με τον μέσο όρο στα 13 χρόνια, οι δρόμοι θα μπορούσαν υποτυπωδώς να βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο, και όχι να υστερούν 40-50 χρόνια.

Βλέπεις η τεχνολογία των δρόμων έχει προχωρήσει και αυτή. Η άσφαλτος, για παράδειγμα, σήμερα δεν είναι μία και μοναδική. Υπάρχουν διαφορετικοί τύποι ασφάλτου για διαφορετικούς δρόμους. Υπάρχει άσφαλτος υψηλής και χαμηλής ταχύτητας για διαφορετικά επίπεδα θορύβου. Ασφαλτος για χαμηλές ταχύτητες ή υψηλής τριβής για καλύτερο φρενάρισμα έξω από σχολεία ή σε δρόμους με πεζούς. Ασφαλτος που στραγγίζει γρηγορότερα για δρόμους με λιμνάζοντα νερά και άλλοι τύποι που χρησιμοποιούνται με βάση τον σχεδιασμό των οδών, την αύξηση της ασφάλειας και μείωση της κατανάλωσης, ως μέρος μιας εθνικής προσπάθειας μείωσης των ατυχημάτων και της εισαγωγής καυσίμων.