Ο παλιός είναι αλλιώς

Εντάξει τα αυτοκίνητα δεν είναι άνθρωποι. Δεν γερνούν, δεν πονούν και δεν νοιώθουν. Νοιώθουμε όμως εμείς όταν είναι να τα αγοράσουμε ή να τα επισκευάσουμε, αφού το κόστος είναι μεγάλο και τα χρήματα λίγα.

Αν σου άρεσε: Κοινοποίησέ το »

Και έτσι τα αυτοκίνητα στην Ελλάδα παλιώνουν. Ο στόλος βρίσκεται ήδη σε μέσο όρο ηλικίας 13 ετών, η μεγαλύτερη ηλικία στην Ευρωζώνη, ενώ αναμένεται μέχρι το τέλος της δεκαετίας να έχει πιάσει τα 16 χρόνια, αφού λίγοι πλέον αλλάζουν συχνά αυτοκίνητα.

Και πάνω που το αυτοκίνητο πέρασε τα δέκα χρόνια και το κοντέρ σπρώχνει να πιάσει τις 200.000 χιλιόμετρα, η απόφαση πάρθηκε να παραμείνει για λίγο ακόμη. Πόσο λίγο δεν ξέρει κανείς, όμως τώρα που το αυτοκίνητο βρίσκεται στο δεύτερο μισό της ζωής του, μήπως είναι ώρα για περισσότερη προσοχή.

Κι όμως, αντί να προσέχουμε περισσότερο το όχι και τόσο καινούργιο αυτοκίνητό μας, το προσέχουμε λιγότερο. Φαίνεται πως ο έρωτας τελικά κοιτάζει τα χρόνια και αφού περάσει, το αυτοκίνητό μας πάει σε μόνιμη τιμωρία κακής συντήρησης και αμέλειας. Γιατί;

Ένα αυτοκίνητο που έχουμε τόσα χρόνια, του οποίου γνωρίζουμε την παραμικρή λεπτομέρεια ή και τα τερτίπια του, και που σκοπεύουμε να μας βγάλει ασπροπρόσωπους για αρκετό καιρό ακόμη, δεν πρέπει να το προσέξουμε περισσότερο; Δεν πρέπει τώρα να περάσει την φάση της καλύτερης δυνατής συντήρησης ώστε να είναι στα καλύτερά του; Να μην χαλάσει; Να μην μας μείνει και μας αφήσει στο δρόμο; 

Αφού δεν το πουλάτε εσείς, καλό θα είναι να μη σας πουλήσει κι εκείνο. Όμως ξαφνικά, επειδή πάλιωσε, θεωρείτε πως δεν πειράζει, πως δεν χαλάει, πως είναι μια χαρά.

Τελικά μήπως κάνετε ακριβώς το αντίθετο από αυτό που έπρεπε; Μήπως τα παλιότερα αυτοκίνητα πρέπει να τα προσέχετε περισσότερο, με πιο συχνά σέρβις, με πιο καλή συντήρηση; Εσείς τι κάνετε; Τα φροντίζετε περισσότερο ή τα παρατάτε στην τύχη τους;