Το GTI που θέλουν οι petrolheads

Η παρακαταθήκη του μηχανικού συνόλου σε προϊδεάζει για το τι θα ακολουθήσει στο δρόμο, ωστόσο η πρώτη ευχάριστη έκπληξη είναι πως το TCR δεν θυμίζει το ευκολοδήγητο Performance, αλλά ένα σκληροπυρηνικό hatch. Προς θεού δεν απαιτεί να είσαι πιλότος για να το πας στο όριο, αλλά σίγουρα δεν είναι για άμαθους σε σπορ κατασκευές.

Το TCR βγάζει εξαιρετικά τη δύναμή του στο δρόμο και όσο περισσότερο το πιέζεις, τόσο συνειδητοποιείς πόσο καλοστημένο είναι και πόσο μεγάλα περιθώρια έχει. Τα ρυθμιζόμενα αμορτισέρ, με την αρκετά σκληρή ρύθμιση της ανάρτησης και το πάντα δυναμικό πλαίσιο του GTI, φροντίζουν ώστε το αμάξωμα να ακολουθεί πεισματικά την πορεία που θα χαράξεις από το σύστημα διεύθυνσης (ακριβές και άμεσο, αλλά όχι τόσο απολαυστικό σε αίσθηση), με το ηλεκτρονικά ελεγχόμενο διαφορικό περιορισμένης ολίσθησης να επεμβαίνει όποτε χρειάζεται και να σε διατηρεί στην τροχιά σου στις κλειστές στροφές.

Το εν γένει πιο «πιστάδικο» στήσιμο του μοντέλου της δοκιμής μας εξαφανίζει φαινόμενα κλίσεων, με τον πίσω άξονα πολλαπλών συνδέσμων να μην χάνει την πρόσφυσή του και να σε βοηθά να πλασάρεσαι στο σημείο που θες εξερχόμενος από μια στροφή, με τη μέγιστη δυνατή ταχύτητα, με το πίσω μέρος να είναι συμμετοχικό όσο σε κανένα άλλο Golf. Μπορείς να «εκβιάσεις» το παιχνίδι με το πίσω μέρος, ωστόσο η φύση του μοντέλου είναι να ακολουθείς τις «αγωνιστικές» σου γραμμές κολλημένος στην άσφαλτο. Αυτό αλλάζει σε πιο γλιστερό οδόστρωμα όπου το TCR έχει μεγαλύτερη τάση να υποστρέψει και μεγαλύτερη υποστροφή. Την όλη αίσθηση ολοκληρώνουν τα αποτελεσματικά φρένα με τους αεριζόμενους δίσκους που λειτουργούν αποτελεσματικά, αν και σαν αίσθηση είχαν περιθώρια βελτίωσης.

Βεβαίως τα παραπάνω χαρακτηριστικά έχουν και το ανάλογο κόστος στην άνεση, όπου ακόμα και στην επιλογή «Comfort» θα νιώσεις τις ανωμαλίες για τα καλά, ειδικά με τα ελαστικά 235/35/19. Καμία σχέση με το Performance δηλαδή που μπορούσε και ισορροπούσε ανάμεσα στο δυναμισμό και την άνεση.