Είναι ώρα οι Γερμανοί να πάρουν μαθήματα από άλλους;

Για πρώτη φορά οι Γερμανοί δέχονται ανταγωνισμό που, όχι μόνο τους δυσκολεύει, αλλά και τους στριμώχνει. Μήπως είναι ώρα για τους Γερμανούς να γίνουν λίγο σαν τους άλλους, το ίδιο ή και περισσότερο επιτυχημένους;

Οι Γερμανοί κατασκευαστές καθήλωσαν όλη τη βιομηχανία με την εργονομία, την ποιότητα κατασκευής, την πολυτέλεια και την τεχνολογία τους. Η γερμανική σχολή αυτοκινήτου έγινε συνώνυμη του καλού, του σωστού του «ορθόδοξου» αυτοκινήτου. Οτιδήποτε μη γερμανικό ήταν απλά «κάτι άλλο», με μεγάλα μέρη της αγοράς να θέτουν πρώτα το κριτήριο της χώρας προέλευσης, και μετά το τι αυτοκίνητο ακριβώς θα αγοράσουν.

Αυτή η επικράτηση είχε φυσικά και πολλά αρνητικά. Με τον ανταγωνισμό να θέλει να κλέψει λίγο από τις πωλήσεις, είδαμε τη «γερμανοποίηση» πολλών μοντέλων που άφησαν πίσω τον δικό τους ιδιαίτερο χαρακτήρα για να μοιάσουν στα γερμανικά. Μοντέλα όπως το Toyota Avensis ή το προηγούμενο Citroen C4, αλλά και τα Renault Megane από το 2010 και μετά και διάφορα άλλα, που ασπάστηκαν την συντηρητική σχεδίαση, την άτολμη αισθητική και γενικά την ηπίων τόνων προσέγγιση στο αυτοκίνητο.

Όμως, φαίνεται πως η στρατηγική αυτή εγκαταλείφθηκε για τα καλά. Η αφορμή ήρθε με την ηλεκτροκίνηση. Κανείς δεν θέλει το ολοκαίνουργιο ηλεκτρικό του να δείχνει 20 ετών σχέδιο. Ούτε καν οι Γερμανοί. Και έτσι ζούμε μια έκρηξη δημιουργικότητας. Οι μάρκες θυμήθηκαν πραγματικά τι είναι και τι μπορούν να κάνουν χωρίς να έχουν ανάγκη να δείχνουν κάτι που ούτε τους αρέσει, ούτε και πλέον αρέσει σε κανέναν.

Και έτσι βλέπουμε την Peugeot να «καθαρίζει» στα μικρά, την Renault να δείχνει το δρόμο στα SUV/Crossover, την Citroen να είναι πάλι αλλιώς, φρέσκια και ενδιαφέρουσα με κυρίαρχο στοιχείο την άνεση και την Volvo να προσπαθεί να πιάσει τον παλμό προς τις κραταιές γερμανικές premium δυνάμεις (Mercedes, Audi & BMW). Και φυσικά οι Αμερικανοί, με μια καινούργια μάρκα, σκουπίζουν το πάτωμα σε ότι έχει να κάνει με τεχνολογία αιχμής, και τόλμη στη χρήση της.

Μήπως είναι καιρός οι Γερμανοί να πάρουν μαθήματα από τον ανταγωνισμό και με τη σειρά τους να γίνουν λίγο σαν τους άλλους; Μήπως είναι όχι απλά καλό, αλλά και απαραίτητο για να μην βρεθούν πίσω από τις εξελίξεις; Τι λέτε;