- Τα ταμπούρα εμφανίστηκαν πριν τα δισκόφρενα
- Παράγουν λιγότερους ρύπους από τα δισκόφρενα & αυτό τα ξαναέκανε... μόδα
- Αντίθετη λειτουργεία με τα δισκόφρενα, το ταμπούρο αγκαλιάζει τα φερμουίτ
- Χάνουν σε απόδοση από τα δισκόφρενα αλλά αντέχουν πολυ παραπάνω
Τα ταμπούρα εμφανίστηκαν πριν τα δισκόφρενα
Τα ταμπούρα είναι ο έτερος τύπος φρένων μετά τα δισκόφρενα. Τα παλιά αυτοκίνητα είχαν σε όλους τους τροχούς ταμπούρα, ενώ όσο περνούσαν τα χρόνια, όλο και περισσότερα μοντέλα είχαν τουλάχιστον στους εμπρός τροχούς δισκόφρενα. Και ενώ βρεθήκαμε στην εποχή που τα ταμπούρα είχαν εξαφανιστεί και από τον πίσω άξονα, ή τα βρίσκαμε στις «βασικές» εκδόσεις εξοπλισμού μικρών κυρίως μοντέλων, σήμερα έχουν κάνει δυναμικό comeback.
Παράγουν λιγότερους ρύπους από τα δισκόφρενα & αυτό τα ξαναέκανε... μόδα
Το comeback των ταμπούρων σχετίζεται και με την ένταξη της ηλεκτροκίνησης και των υβριδικών τεχνολογιών στα αυτοκίνητα, καθώς το «φρενάρισμα» με τον ηλεκτροκινητήρα, μειώνει τις απαιτήσεις από τα φρένα, ενώ άλλοι λόγοι είναι η μείωση του κόστους κατασκευής και οι λιγότεροι ρύποι, καθώς η γνώριμη σκόνη από τα τακάκια των δίσκων δεν είναι τόσο… αθώα για την ατμοσφαιρική ρύπανση των πόλεων.
Στο πάνω μέρος βρίσκεται το κυλινδράκι, αριστερά-δεξιά βρίσκονται τα φερμουίτ και πάνω-κάτω τα δύο ελατήρια επαναφοράς.
Αντίθετη λειτουργεία με τα δισκόφρενα, το ταμπούρο αγκαλιάζει τα φερμουίτ
Σε αντίθεση με τα δισκόφρενα, όπου ένας μεταλλικός δίσκος κολλημένος με το άκρο του αυτοκινήτου, «μαγκώνει» όταν πατάμε φρένο από μια δαγκάνα που έχει τακάκια και στις δύο πλευρές της και έτσι το όχημα σταματά, τα ταμπούρα διαφέρουν σε σχεδίαση, παρότι έχουν ίδια φιλοσοφία.
Πρόκειται για ένα μεταλλικό τύμπανο (ταμπούρο), προσαρμοσμένο στο άκρο του οχήματος, όπου μέσα του βρίσκονται δύο… σόλες (φερμουίτ), οι οποίες όταν πατάμε φρένο πιέζονται από τα «κυλινδράκια» (μέσω του υδραυλικού συστήματος φρένων) προς τα έξω, πιέζοντας τα εσωτερικά τοιχώματα του ταμπούρου.
Χάνουν σε απόδοση από τα δισκόφρενα αλλά αντέχουν πολυ παραπάνω
Προφανώς στον τομέα της απόδοσης, τα δισκόφρενα είναι πολύ πιο αποδοτικά, γι`αυτό και οι κατασκευαστές εδώ και δεκαετίες τα τοποθετούν ως στάνταρ στον μπροστινό άξονα, που δέχεται το μεγαλύτερο μέρος της δύναμης του φρεναρίσματος. Από την άλλη τα ταμπούρα είναι πολύ πιο ανθεκτικά και αντέχουν πολλά περισσότερα χρόνια χωρίς κάποια συντήρηση.
Συνήθως μετά από 10+ χρόνια ίσως χρειάζονται αλλαγή τα φερμουίτ, τα αντίστοιχα τακάκια δηλαδή των ταμπούρων, ενώ η βασική «ζημιά» που μπορεί να προκύψει είναι να αρχίσει να χάνει το κυλινδράκι του τροχού υγρά ή να «τα παίξει» και να σταματήσει να λειτουργεί.
Μια άλλη πιθανή ζημιά είναι να σπάσει το ελατήριο επαναφοράς, με αποτέλεσμα να μην επιστρέφουν τα φερμουίτ στην αρχική τους θέση όταν αφήνουμε το πεντάλ φρένων, με αποτέλεσμα να φρενάρει συνεχόμενα.
Όσον αφορά τη συντήρηση, συνήθως ανά 2 ή και 3 ετήσια service, ο μηχανικός λύνει το ταμπούρο για να ελέγξει αν υπάρχει φθορά στα κυλινδράκια, αλλά και πόσο «ψωμί» έχουν τα φερμουίτ. Από κει και πέρα, ένα απλό καθάρισμα, για να φύγει η σκόνη από τα φερμουίτ και η λίπανση των κινούμενων μερών αρκεί.
Σε αντίθεση με τα δισκόφρενα που μπορεί να θέλουν αλλαγή ακόμα και στις 30.000 χλμ., ένα ταμπούρο μπορεί να μην αλλαχθεί ποτέ στην διάρκεια ζωής του αυτοκινήτου. Αυτός άλλωστε είναι και ένας από τους λόγους που προτιμούνται στα βαρέα οχήματα.
Τέλος, συμπτώματα που μας δείχνουν πως χρειάζεται επίσκεψη στο συνεργείο, είναι η μεγαλύτερη διαδρομή στο πεντάλ των φρένων, μεταλλικό τρίξιμο από τον πίσω άξονα που ίσως δείχνει ότι τα φερμουίτ χρειάζονται αλλαγή και η αίσθηση ότι στο φρενάρισμα το αυτοκίνητο ελαφρώνει παραπάνω απ`ότι συνήθως το πίσω μέρος του.
