Η πλούσια βασική έκδοση έγινε παγίδα.
Η σύγκριση εξοπλισμού βάζει τους εισαγωγείς σε κούρσα ποιος θα έχει το πιο «τίγκα» πακέτο.
Ο τόσος εξοπλισμός ανεβάζει την τιμή της «βασικής».
Αλλιώς αγοράζει ο ιδιώτης αλλιώς ο εταιρικός αγοραστής.
Η πλούσια βασική έκδοση έγινε παγίδα
Πήρες τον καναπέ του σαλονιού σου 500 ευρώ πριν 18 χρόνια αλλά τώρα ετοιμάζεσαι να δώσεις δύο χιλιάρικα για επένδυση δερματίνης και μασάζ στο κάθισμα οδηγού του αυτοκινήτου σου; Μήπως κάτι δεν πάει καλά; Μήπως το δέλεαρ για μια πολυτέλεια που δεν έχεις, δεν θες και δεν αντέχει η τσέπη σου έχει ξεφύγει;
Φυσικά και θες value for money και κάθε ευρώ που δίνεις πρέπει να μεταφραστεί σε αξία αυτοκινήτου που μετριέται με τις επιδόσεις, την τεχνολογία και τον εξοπλισμό. Όταν λοιπόν σήμερα η βασική έκδοση έχει εξοπλισμό που πριν 20 χρόνια δεν είχε καν η κορυφαία, το δέλεαρ είναι μεγάλο. Η πλούσια βασική έκδοση δίνει ακόμη και στα μικρότερα πορτοφόλια πρόσβαση σε ένα αυτοκίνητο τίγκα στον εξοπλισμό. Όμως εσύ αυτόν τον εξοπλισμό τον ζήτησες; Ήθελες αλήθεια δερμάτινο τιμόνι, ψυχόμενο ντουλαπάκι και δύο τηλεκοντρόλ;
Η σύγκριση εξοπλισμού βάζει τους εισαγωγείς σε κούρσα ποιος θα έχει το πιο «τίγκα» πακέτο
Σαφώς όταν ένα μοντέλο έχει πλούσια βασική, ο ανταγωνισμός θα κάνει τα πάντα για να προσφέρει το ίδιο. Και έτσι στην ίδια τιμή θα βρεις πολλά μοντέλα με τον ίδιο βασικό εξοπλισμό, και η αγορά θα έχει να λέει πως τα αυτοκίνητα σήμερα είναι «τίγκα». Όμως ο εξοπλισμός κοστίζει. Εξάλλου οι εισαγωγείς καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις εκδόσεις εξοπλισμού και τι είναι η «βασική» με βάση τον ανταγωνισμό και την τιμή που θέλουν να πετύχουν. Έτσι βγαίνεις να ψωνίσεις, και θες δε θες θα αγοράσεις αυτοκίνητο με οθόνη HUD και cruise control, ενώ αν θες μόνο ηλιοροφή θα πρέπει να πας στο φουλ έξτρα μοντέλο με άλλα 100 διαφορετικά στοιχεία εξοπλισμού επιπλέον.
Ο τόσος εξοπλισμός ανεβάζει την τιμή της «βασικής»
Θα πεις πως είναι λογικό, όταν όμως η βασική είναι τίγκα, η τιμή της βασικής δεν είναι ακριβώς… «βασική». Μπορεί να είναι το μοντέλο στη βάση της γκάμας, όμως ένα πλούσιο μοντέλο στο κάτω άκρο σημαίνει πως ακόμη και αυτό θα είναι τσιμπημένο. Όταν όμως οι τιμές μιας κατηγορίας είναι όλες «τσιμπημένες» προς τα πάνω, απλά λέμε πως τα αυτοκίνητα σήμερα είναι πιο ακριβά από πριν, αλλά το αξίζουν γιατί έχουν πλούσιο εξοπλισμό και τεχνολογίες όπως ποτέ στο παρελθόν. Και είναι αλήθεια. Το ερώτημα είναι, ποιος τα θέλει όλα αυτά;
Αλλιώς αγοράζει ο ιδιώτης αλλιώς ο εταιρικός αγοραστής
Και πάμε πάλι στην αρχή. Για έναν ιδιώτη που έχει βρει ένα ρυθμό ζωής που δεν απαιτεί πολλές πολυτέλειες, που ο καναπές στο σαλόνι του είναι μια χαρά και ας είναι 20 ετών, που δεν έχει μάθει σε μασάζ, τζακούζι, 80 ίντσες τηλεόραση, ηχοσύστημα 10.1 και υπηρετικό προσωπικό, είναι αστείο να του «επιβάλλεται» να αγοράσει ένα αυτοκίνητο με «πλούσιο» εξοπλισμό. Μπορεί ο εταιρικός αγοραστής να χρειάζεται ένα επίπεδο πολυτέλειας που του αξίζει ως ανταμοιβή της εργασίας του, του στάτους του και της αποδοτικότητάς του, όμως αυτή η πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση με τον ιδιώτη που θέλει ένα τίμιο αυτοκίνητο να κάνει τη δουλειά του, να είναι καινούργιο, ασφαλές, οικονομικό, άνετο και «πράσινο», χωρίς να φοβάται την επομένη της λήξης της εγγύησης.
Εσύ τι λες; Τσιμπάς στο δόλωμα της πλούσιας βασικής και πας στο πιο «τίγκα» μοντέλο; Ή κοιτάς με ρεαλισμό τι θες και τι όχι και προσπαθείς να βρεις το αυτοκίνητο που σου δίνει λιγότερα αλλά σε καλύτερη τιμή;
